برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۶۰

— ۱۱۰ —

---

قطعه

	لحی الله بعض الناس یاتی جهالة			الی ساق محبوب یشبه بالبردی
	و ساق حبیبی حین شمر ذیله			کردن حریر ممثل ورق الورد

قطعه

	جاء الشتاء ببرد لامرد له			و لم یطق حجر القاسی یقاسیه
	لا کاس عندی و لا کانونُ یدفئنی			کنی ظلام و کیسی قل مافیه
	دع‌الکتّاب و خل الکیس یا اسفا			علی کساء نغطی فی دیاجیه
	ارجوک مولای فیما یقتضی املی			والعبد لم یرج الا من موالیه

وله ایضاً

	انا دلال ابنةالکرم لابناء الکرام			اجلب الراحة والراح لقلب المستهام
	اکتفی رشف الثنایا بعد اهلاک[۱] الصرام			هکذا یا طالب الوصل احتمل ضیق الغرام

فی مدح صاحب دیوان^[۲]

	ما هذه‌الدنیا بدارِ مُخلدّ			طوبی لِمد خِر النعیم الی غَد
	کالصاحب الصدر الکبیر العالم العالم			المنصف البر الاجلّ الامجد
	میزانُ عدل لایجورُ ولا یحیف			و ما اعتدی اِلا علی من یعتدی
	بَشر الینا بالرَجاء بمنه			و تقایُض الدنیا بدولةِ سَرمد

---

1. اهلال.
2. این اشعار در نسخه‌های قدیم دیده نشده و بیت چهارم خالی از خلل نیست.