پرش به محتوا

برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۵۸

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۰۸ —

  ابیت والناس هجعی فی منازلهم یقظان اذکر عهدالنائم الناسی  
  جس المثانی تطیر نوم جیرانی و غن شعری تطیب وقت جلاسی  
  انی امروء لایبالی کلما عذلوا ان شئت یا عاذلی قم ناد فی‌الناس  

ایضاً

  یا ندیمی قم تنبه واسقنی واسق الندامی خلنی اسهر لیلی و دع‌الناس نیاما  
  اسقیانی و هدیر الرعدقد ابکی الغماما و شفاالازهار تفتر من‌الضحک ابتساما  
  فی زمان سجع الطیر علی‌الغصن رخاما و اوان کشف الورد من الوجه اللثما  
  ایها العاقل اف لبصیر یتعامی فُز بِها من قبل ان یجعلک الدهر حطاما  
  قل لمن عیر اهل الحب بالجهل و لاما لا عرفت الحب هیهات ولا ذقت الغراما  
  من تعدی زمن الفرصة بخلا واهتماما ضیع العمر ایوماً عاش او خمسین عاما  
  لاتلمنی فی غلام اودع القلب السقاما[۱] فبداء الحب کم من سید اضحی غلاما  
  مُنتهی مُنیة قلبی شادن یسقی المداما و علی‌الخضرة منثور و رند و خزامی  
  ذی دلال سلب القلب اذا قال کلاما و جمال غلب الغصن اذا مال قواما  
  یا عذولی فنی الصبرُ الی کم والی ما انا لا اعباء بالزجر[۲] ولا اخشی الملاما  
  ترک الحبُ علی مقلتی النوم حراما و حوالی حبال الشوق خلفاً و اماما  
  ما علی العاقل من لغوی اذا مروا کراما لکن الجاهلُ ان خاطبنی قلتُ سلاما  

وله ایضاً

  یا ملوک الجمال رفقاً باسری یا صحاة ارحموا تقلب[۳] سکری  
  قد غلبتم روائح المسک طیباً و قهرتم محاسن الورد نشرا  

  1. القلب سقلعا.
  2. بالناس.
  3. بقلب.