برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۳۳

— ۸۳ —

---

	بحسرت در زمین رفت آن گل نو			صبا بر استخوانش گل دماناد
	بتلخی رفت از دنیای شیرین			زلال کام در حلقش چکاناد
	سرآمد روزگار سعد بوبکر			خداوندش برحمت در رساناد
	جزای تشنه مردن در غریبی			شراب از دست پیغمبر ستاناد
	در آن عالم خدای از عالم غیب			نثار رحمتش بر سر فشاناد
	هر آنکش دل نمیسوزد بدین درد			خدایش هم باین آتش نشاناد
	درین گیتی مظفر شاه عادل			محمد نامبردارش بماناد
	سعادت پرتو نیکان دهادش			بخوی صالحانش پروراناد
	روان سعد را با جان بوبکر			باوج روح و راحت گستراناد
	بکام دوستان و بخت فیروز			بسی دوران دیگر بگذراناد
		نمیدانم حدیث نامه چونست
		همی بینم که عنوانش بخونست

ذکر وفات امیر فخرالدین ابی‌بکر طاب ثراه

	وجود عاریتی دل درو نشاید بست			همانکه مرهم جان بود دل بنیش بخست
	اگر جواهر ارواح در کشاکش نزع			همی بعالم علوی رود ز عالم پست
	بر آب دیدهٔ مهجور هم ملامت نیست			که شوق می‌بستاند عنان عقل از دست
	درخت سبز نمی‌بینی ای عجب در باغ			که چون فرو دود آبش چو شاخ تر بشکست
	چگونه تلخ نباشد شب فراق کسی			که بامداد قیامت درو توان پیوست
	جهان بر آب نهادست و زندگی بر باد			بر آب و باد کجا باشد اعتماد نشست؟
	چو لشکری که بگوش آیدش ندای رحیل			که خیمه برکن و آخور هنوز خنگ نبست