این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۷۷ —
| کانجا بدست واقعه بینی خلیل‌وار | بر[۱] هم شکسته صورت بتهای آزری | |||||
| فرق عزیز و پهلوی نازک نهاده تن | مسکین بخشت بالشی و خاک بستری | |||||
| تسلیم شو گر اهل تمیزی که عارفان | بردند گنج عافیت از کنج صابری | |||||
| پیش از من و تو بر رخ جانها کشیده‌اند | طغرای نیک‌بختی و نیل بداختری | |||||
| آنرا که طوق مقبلی اندر ازل خدای | روزی نکرد چون نکشد غلّ مدبری | |||||
| زنهار پند من پدرانه است گوش گیر | بیگانگی مورز که در دین برادری | |||||
| ننگ از فقیر اشعثِ اغبر مدار از آنک | در وقت مرگ اشعث و در گور اغبری[۲] | |||||
| دامن مکش ز صحبت ایشان که در بهشت | دامن‌کشان سندسِ خُضرند و عبقری | |||||
| روی زمین بطلعت ایشان منورست | چون آسمان بزهره و خورشید و مشتری | |||||
| در بارگاه خاطر سعدی خرام اگر | خواهی ز پادشاه سخن داد شاعری | |||||
| گه گه خیال در سرم آید که این منم | ملک عجم گرفته بتیغ سخننوری | |||||
| بازم نفس فرو رود از هول[۳] اهل فضل | با کفّ موسوی چه زند سحر سامری؟ | |||||
| شرم آید از بضاعت بی‌قیمتم ولیک | در شهر آبگینه فروشست و جوهری | |||||
در ستایش ابوبکربن سعد
| وجودم بتنگ آمد از جور تنگی[۴] | شدم در سفر روزگاری درنگی | |||||
| جهان زیر پی چون سکندر بریدم | چو یأجوج بگذشتم از سدّ سنگی | |||||
| برون جستم از تنگ ترکان چو دیدم | جهان درهم افتاده چون موی زنگی | |||||
| چو بازآمدم کشور[۵] آسوده دیدم | ز گرگان بدر رفته آن تیز چنگی | |||||
