پرش به محتوا

برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۰۲

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۵۲ —

  یار نادیده سیر زود برفت دیر ننشست نازنین مهمان  
  غادر[۱] اَلحبُ صُحبةالاحباب فارق‌الخلُ عِشرة الخلان  
  ماه فرخنده روی برپیچید و علیک‌السلام یا رمضان  
  الوداع ای زمان طاعت و خیر مجلس ذکر و محفل قرآن  
  مهر فرمان ایزدی بر لب نفس در بند و دیو در زندان  
  تا دگر روزه با جهان آید بس بگردد بگونه گونه جهان  
  بلبلی زار زار می‌نالید بر فراق بهار وقت خزان  
  گفتم انده مبر که بازآید روز نوروز و لاله و ریحان  
  گفت ترسم بقا وفا نکند ورنه هر سال گل دمد بستان  
  روزه بسیار و عید خواهد بود تیر ماه و بهار و تابستان  
  تا که در منزل حیوة بود سال دیگر، که در غریبستان  
  خاک چندان از آدمی بخورد که شود خاک و آدمی یکسان  
  هردم از روزگار ما جزویست که گذر میکند چو برق یمان  
  کوه اگر جزو جزو برگیرند متلاشی شود بدور زمان  
  تا قیامت که دیگر آب حیوة بازگردد بجوی رفته روان  
  یارب آن دم که دم فرو بندد ملک‌الموت واقف شیطان  
  کار جان پیش اهل دل سهلست تو نگه دار جوهر ایمان  

در مدح شمس‌الدین حسین علکانی

  تمام گشت و مزین شد این خجسته مکان بفضل و منت پروردگار عالمیان  

  1. حاضر، حامد (؟)