پرش به محتوا

برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۰۱

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۵۱ —

  آهوی طبع بنده چنین مشک میدهد کز پارس میبرند بتاتارش ارمغان  
  بیهوده در بسیط زمین این سخن نرفت مردم نمی‌برند که خود میرود روان  
  سعدی دلا آوری و زبان‌آوری مکن تا عیب نشمرند بزرگان خرده‌دان  
  گر در عراق نقد ترا بر محک زنند بسیار زر که مس بدرآید ز امتحان  
  لیکن بحکم آنکه خداوند معرفت داند که بوی خوش نتوان داشتن نهان  
  گر چون بنفشه سر بسخن برنمی‌کنم فکر از دلم چو لاله بدر میکند زبان  
  چون غنچه عاقبت لبم[۱] از یکدگر برفت تا چون شکوفه پر زر سرخم کنی دهان  
  یارب دعای پیر و جوانت رفیق باد تا آن زمان که پیر شوی دولتت جوان  
  دست ملوک لازم فتراک دولتت چون پای در رکاب کنی[۲] بخت هم عنان  
  در اهتمام صاحب صدر بزرگوار فرمانروای عالم و علامهٔ جهان  
  اکفی الکفاة روی زمین شمس ملک و دین جانب نگاه دار خدای و خدایگان  
  صدر جهان و صاحب صاحبقران که هست قدر مهان روی زمین پیش او مُهان  
  گر مقتضی نحو نبودی نگفتمی با بحر کف او خبر کان و اسم کان  
  نظم مدیح او نه باندازهٔ منست لیکن رواست نظم لآلی بریسمان  
  ای آفتاب ملک بسی روزها بتاب وی سایهٔ خدای بسی سالها بمان  
  خالی مباد گلشن خضرای مجلست ز آواز بلبلان غزل‌گوی مدح‌خوان  
  تا بر درت برسم بشارت همی زنند دشمن بچوب تا چو دهل میکند فغان  

در وداع ماه رمضان

  برگ تحویل می‌کند رمضان بار تودیع بر دل اخوان  

  1. دلم.
  2. نهی.