برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۹۳

— ۴۳ —

---

	من آنچه شرط بلاغست با تو میگویم			تو خواه[۱] از سخنم پند گیر و خواه ملال
	محل قابل و آنگه نصیحت قائل			چو گوش هوش نباشد چسود حسن مقال
	بچشم و گوش و دهان آدمی نباشد شخص			که هست صورت دیوار را همین تمثال
	نصیحت همه عالم چو باد در قفص است			بگوش مردم نادان چو آب در غربال
	دل ای حکیم درین معبر هلاک[۲] مبند			که اعتماد نکردند بر جهان عقال
	مکن بچشم ارادت نگاه در دنیا			که پشت مار بنقش است و زهر او قتال
	نه آفتاب وجود ضعیف انسان را			که آفتاب فلک را ضرورتست زوال
	چنان بلطف همی پرورد که مروارید			دگر بقهر چنان خرد میکند که سفال
	برفت عمر و نرفتیم راه شرط و ادب[۳]			براستی که ببازی برفت چندین سال
	کنون که رغبت خیرست زور طاعت نیست			دریغ زور[۴] جوانی که صرف شد بمحال
	زمان توبه و عذرست و وقت بیداری			که پنج روز دگر میرود باستعجال
	کنون هوای عمل میزند[۵] کبوتر نفس			که دست جور زمانش نه پر گذاشت نه بال
	چنان شدم که بانگشت می‌نمایندم			نماز شام که بر بام میروم چو هلال
	وصال حضرت جان‌آفرین مبارک باد			که دیر و زود فراق اوفتد درین اوصال
	بزیر بار گنه گام بر نمی‌گیرم			که زیر بار بآهستگی رود حمال
	چنین گذشت که دیگر امید خیر نماند			مگر بعفو خداوند منعم متعال
	بزرگوار خدایا بحق مردانی			که عارفان جمیل‌اند و عاشقان جمال
	مبارزان طریقت که نفس بشکستند			بزور بازوی تقوی و للحروب رجال
	یقدسون له بالخفی والاعلان			یسبحون له بالغدُو والآصال

---

1. خواهی.
2. کاروانسرای.
3. شرط ادب، عقل و ادب.
4. روز، و در بعضی از نسخ چاپی: نقد.
5. می‌پزد.