برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۹۱

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۴۱ —

  کسی که تخم نکارد چه دخل بردارد؟ بپاش دانهٔ عاجل که برخوری آجل  
  تو نیک‌بخت شوی در میان و گرنه بسست خدای عزّوجل رزق خلق را کافل  
  ثنای طال بقا هیچ فایدت نکند که در مواجهه گویند راکب و راجل  
  بلی ثنای جمیل آن بود که در خلوت دعای خیر کنندت چنانکه در محفل[۱]  
  همیشه دولت و بختت رفیق باد و قرین مراد و مطلب دنیا و آخرت حاصل  

در تنبیه و موعظه

  ان هوی‌النفس یقد العقال لایتهدی و یعی ما یقال  
  خاک من و تست که باد شمال می‌بردش سوی یمین و شمال  
  ما لک فی‌الخیمة مستلقیا وانتهض القوم و شدوا الرّحال  
  عمر بافسوس برفت آنچه رفت دیگرش از دست مده بر محال  
  قد وعرالمسلک یا ذاالفتی افلح من هَیأ زادالمآل  
  بس که در آغوش لحد بگذرد بر من و تو روز و شب و ماه و سال  
  لاتک تغتر بمعمورة یعقبها الهدم او الانتقال  
  گر بمثل جام جمست آدمی سنگ اجل بشکندش چونسفال  
  لو کشف التربة عن بدرهم لم یُر الاّکدقیق الهلال  
  بسکه درین خاک ممزق شدست پیکر خوبان بدیع الجمال  
  واندرس الرسم بطول الزمان وانتخر العظم بمراللیال  
  ایکه درونت بگنه تیره شد ترسمت آئینه نگیرد صقال  

  1. در نسخه‌های متأخر این بیت الحاق شده:
      بنای ملک نهادست بر سلامت عام چنانکه عالی بنیان نهاده بر سافل