برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۸۶

— ۳۶ —

---

	دو رسته لؤلؤ منظوم در دهان داری			عبارت لب شیرین چو لؤلؤ منثور
	اگر نه وعدهٔ مؤمن بآخرت بودی			زمین پارس بهشتست گفتمی و تو حور
	تو بر سمندی و بیچارگان اسیر کمند			کنار خانهٔ زین بهره‌مند و ما مهجور
	تو پارسائی و رندی بهم کنی سعدی			میسرت نشود مست باش یا مستور
	چنین سوار درین عرصهٔ ممالک پارس			ملک چگونه نباشد مظفر و منصور؟
	اجل و اعظم آفاق شمس دولت و دین			که بُرد گوی نکونامی از ملوک و صدور[۱]

در وصف شیراز

	خوشا سپیده‌دمی باشد آنکه بینم باز			رسیده بر سر الله اکبر شیراز
	بدیده بار دگر آن بهشت روی زمین			که بار ایمنی آرد نه جور قحط[۲] و نیاز
	نه لایق ظلماتست بالله این اقلیم			که تختگاه سلیمان بدست و حضرت راز
	هزار پیر دلی[۳] بیش باشد اندر وی			که کعبه بر سر ایشان همی کند پرواز
	بذکر و فکر و عبادت بروح شیخ کبیر			بحق روزبهان و بحق پنج نماز[۴]
	که گوش‌دار تو این شهر نیکمردان را			ز دست ظالم بد دین و کافر غماز
	بحق کعبه و آنکس که کرد کعبه بنا			که دار مردم شیراز در تجمل و ناز
	هرانکسی که کند قصد قبةالاسلام[۵]			بریده باد سرش همچو زر و نقره بگاز
	که سعدی از حق شیراز روز و شب میگفت[۶]			که شهرها همه بازند و شهر[۷] ما شهباز

---

1. ظاهراً ناتمام است.
2. جور و قحط.
3. هر ولی (؟).
4. این بیت الحاقی در یک نسخه دیده شد:

   	بسینهٔ نبی‌الله بخون پاک حسین			بحق احمد و موسی که کارها تو بساز

5. در یک نسخه «فتنه بر اسلام» هم خوانده میشود.
6. که سعدی از غم شیراز روز و شب گوید.
7. که ملکها همه بازند و ملک.