این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۳ —
| علی‌الخصوص که سعدی مجال قرب[۱] تو یافت | حقیقت است که فکرت مع‌الزمان ماند | |||||
| تو نیز غایت امکان ازو دریغ مدار | که آن نماند و این ذکر جایدان ماند | |||||
| برغم انف اعادی دراز عمر بمان | که دزد دوست ندارد که پاسبان ماند | |||||
وله فی مدح اتابک مظفرالدین سلجوقشاه
| چه نیکبخت کسانی که اهل شیرازند | که زیر بال همای بلند پروازند | |||||
| بروزگار همایون خسرو عادل | که گرگ و میش بتوفیق او هم‌آوازند | |||||
| مظفرالدین سلجوقشاه کز عدلش | روان تکله و بوبکر سعد می‌نازند | |||||
| خدایرا بتو بر خلق نعمتیست چنان | کز او بشکر دگر نعمتش نپردازند | |||||
| سزای خصم تو گیتی دهد که سنگ خلاف | از آسمان بسر خویشتن بیندازند | |||||
| بلاغت ید بیضای موسی عمران | بکید سحر چه ماند که ساحران سازند؟ | |||||
| دعای صالح و صادق رقیب[۲] جان تو باد | که اهل پارس بصدق و صلاح ممتازند | |||||
در ستایش شمس‌الدین حسین علکانی[۳]
| احمدالله تعالی که بارغام حسود | خیل بازآمد و خیرش بنواصی معقود | |||||
| مطرب از مشغلهٔ کوس بشارت چه زند | زهره بایستی امروز که بنوازد عود | |||||
| صبح امروز خدایا چه مبارک بدمید | که همی از نفسش بوی عبیر آید و عود | |||||
| سمح الدهر بتیسیر بلوغ الآمال | سنح الدور[۴] بتبشیر حصول المقصود | |||||
| رحمت بار خدایی که لطیفست و کریم | کرم بنده‌نوازی که رحیمست[۵] و ودود | |||||
