برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۶۰

— ۱۰ —

---

	سر قبول بباید نهاد و گردن طوع			که هرچه حاکم عادل کند نه بیدادست
	کلید فتح[۱] اقالیم در خزائن اوست			کسی بقوت بازوی خویش نگشادست
	بچشم طایفهٔ کژ همی نماید نقش			گمان برند که نقاش غیر استادست
	اگر تو دیده‌وری نیک و بد ز حق بینی			دو بینی از قبل چشم احول افتادست
	همان که زرع و نخیل آفرید و روزی داد			ملخ بخوردن روزی هم او فرستادست
	چو نیک درنگری آنکه میکند فریاد			ز دست خوی بد خویشتن بفریادست
	تو پاک باش و مدار ای برادر از کس باک			بیاد دار که این پندم از پدر یادست
	اگر بپای بپویی و گر بسر بروی			مقسمت ندهد روزیی که ننهادست
	خدایراست بزرگی و ملک بی‌انباز			بدیگران که تو بینی بعاریت دادست
	گر اهل معرفتی دل در آخرت بندی			نه در خرابهٔ دنیا که محنت آبادست
	بخاک بر مرو ای آدمی بکشی و ناز			که خاک[۲] پای تو همچون تو آدمی‌زادست
	جهان بر آب نهادست و عاقلان دانند			که روی آب نه جای قرار و بنیادست
	رضا بحکم قضا اختیار کن سعدی			که هرکه بندهٔ فرمان حق شد آزادست

موعظه و نصیحت

	ایهاالناس جهان جای تن‌آسانی نیست			مرد دانا بجهان داشتن ارزانی نیست
	خفتگانرا چه خبر زمزمهٔ[۳] مرغ سحر؟			حیوانرا خبر از عالم انسانی نیست
	داروی تربیت از پیر طریقت بستان			کادمی را بتر از علت نادانی نیست
	روی اگر چند پری‌چهره و زیبا باشد			نتوان دید در آئینه که نورانی نیست

---

1. گنج.
2. که زیر.
3. باتفاق نسخه‌ها، و در نسخ چاپی: خفتگانرا خبر از زمزمهٔ.