این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۴۱۰ —
| دلبرا نازده در مار سر زلف تو دست | چکند[۱] کژدم هجران تو چندین نیشم | |||||
| همچو دف میخورم از دست جفای تو قفا | چنگوار از غم هجران تو سر در پیشم | |||||
| آبرویم چه بری آتش عشقم بنشان | کمتر از خاکم و بر باد مده زین بیشم | |||||
| گر بجان ناز کنی گر نکنم در رویت (؟) | تا بدانی که توانگر دلم ار درویشم | |||||
| دمبدم در دلم آید که دم کفر زنم | تا بجان فتنهٔ آن طرهٔ کافر کیشم | |||||
| عقل دیوانه شد از سعدی دیوانه مزاج | با پریشانی از آن بر سر حال خویشم | |||||
۶۵۸
| بیا بیا که ز عشقت چنان (پریشانم) | که میرود ز غمت بر زبان (پریشانم) | |||||
| تو فارغ از من و من در غم تو ..... | بیا ببین که ز غم بر چه سان (پریشانم) | |||||
| نه روی با تو نشستن نه رای ...... | من شکسته دل اندر میان (پریشانم) | |||||
| نمیتوان که بدست آورم (گلاله تو) | چو سنبل تو شب و روز از (ان پریشانم) | |||||
| بهیچ نوع دل و دیده‌ام ز ........ | ازان همیشه من از دستشا(ن پریشانم) | |||||
| ز دست دیده و دل هیچ (کس پریش نگشت) | ازین بتر که من اندر جهان (پریشانم) | |||||
| چگونه جمع شود خاطرم که ....... | ز دست جور تو نامهربا(ن پریشانم) | |||||
| ز عطر مجمر وصفت نیافتم (بوئی) | ازان ز آتش دل چون (دخان پریشانم) | |||||
| دلم بوعدهٔ وصل ار چه خوش کند سعدی) | چو در فراق بوم همچنا(ن پریشانم) | |||||
۶۵۹
| من خسته چون ندارم نفسی قرار بیتو | بکدام دل صبوری کنم ای نگار بیتو | |||||
| ره صبر چون گزینم من دل بباد داده | که بهیچ وجه جانم نکند قرار بیتو | |||||
| صنما بخاک پایت، که بکنج بیت احزان | بضرورتم نشیند نه باختیار بیتو | |||||
- ↑ ظاراً «چه زند» درست باشد.
