برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۲۲

— ۴۱۲ —

---

	بنماندست آب در جگرم			بس که چشمم کند گهرباری
	دل تو از کجا و غم ز کجا؟			تو چه دانی که چیست غمخواری؟
	آگه از حال من شوی آنگاه			که چو من یک شبی بروز آری
	گفتهٔ جان بیار و عشق ببر			چشم بد دور ازین کله داری
	بار عشق تو بر دلم خوش بود			هجر خوشتر کنون بسرداری
	مردمی کن مجوی آزارم			که نه کاریست مردم آزاری
	سعدی از دست تو نخواهد شد			گر کشی ور معاف میداری

۶۶۳

	در عهد تو ای نگار دلبند			بس عهد که بشکنند و سوگند
	بر جان ضعیف آرزومند			زین بیش جفا و جور مپسند

* * *

	من چون تو دگر ندیده‌ام خوب			منظور جهانیان و محبوب
	دیگر نرود به هیچ مطلوب			خاطر که گرفت با تو پیوند

* * *

	ما را هوس تو کس نیاموخت			پروانه بجهد خویشتن سوخت
	عشق آمد و چشم عقل بر دوخت			شوق آمد و بیخ صبر برکند

* * *

	دوران تو نادر اوفتادست			کاین حسن خدا به کس ندادست
	در هیچ زمانهٔ نزادست			مادر بجمال چون تو فرزند

* * *

	ای چشم و چراغ دیده و حی			خون ریختنم چه می‌کنی هی