این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
— ۳۹۴ —
| دیدم که خلاف طبع موزون منست | توبت کردم که توبه دیگر نکنم | |||||
*
| من با تو سکون نگیرم و خو نکنم | بی عارض گلبوی تو گل بو نکنم | |||||
| گویند فراموش کنش تا برود | الحمد فراموش کنم و او نکنم[۱] | |||||
*
| من با تو نیامدم که صحرا بینم | یا بر لب جوئی بهوس بنشینم | |||||
| مقصود من آنست که تو لاله و گل | میچینی و من درد تو بر می‌چینم[۲] | |||||
*
| خیزم قد و بالای چو حورش بینم | وآن طلعت آفتاب نورش بینم | |||||
| گر ره ندهندم که بنزدیک شوم | آخر نزنندم که ز دورش بینم | |||||
*
| میآئی و لطف و کرمت می‌بینم | آسایش جان در قدمت می‌بینم | |||||
| وآنوقت که غائبی همت می‌بینم | هر جا که نگه میکنمت می‌بینم | |||||
*
| چون میکشد آن طیرهٔ خورشید و مهم | من نیز بذلّ و حیف تن در ندهم | |||||
| باری دو سه بوسه بر دهانش بدهم | وانگه بکشد چو میکشد بر گنهم[۳] | |||||
*
| من با دگری دست بپیمان ندهم | دانم که نیوفتد حریف از تو بهم | |||||
| دل بر تو نهم که راحت جان منی | ور زانکه دل از تو برکنم بر که نهم؟ | |||||
*
| ما حاصل عمری بدمی بفروشیم | صد خرمن شادی بغمی بفروشیم | |||||
