برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۰۲

— ۳۹۰ —

---

*

	تا سر نکنم در سرت ای مایهٔ ناز			کوته نکنم ز دامنت دست نیاز
	هرچند که راهم بتو دورست و دراز			در راه بمیرم و نگردم ز تو باز

*

	نامردم اگر زنم سر از مهر تو باز			خواهی بکشم بهجر و خواهی بنواز
	ور بگریزم ز دست ای مایهٔ ناز			هرجا که روم پیش تو میآیم باز

*

	ای ماه شب‌افروز[۱] شبستان افروز			خرم تن[۲] آنکه با تو باشد شب و روز
	تو خود بکمال خلقت[۳] آراستهٔ			پیرایه مکن، عرق مزن، عود مسوز

*

	یا روی بکنج خلوت آور شب و روز			یا آتش عشق بر کن و خانه بسوز
	مستوری و عاشقی بهم ناید راست			گر پرده نخواهی که درد دیده بدوز

*

	روئی که نخواستم که بیند[۴] همه کس			الا شب و روز پیش من باشد[۵] و بس
	پیوست بدیگران و از من[۶] ببرید			یارب تو بفریاد من مسکین رس

*

	گر بیخبران و عیبگویان از پس			منسوب کنندم بهوی و بهوس
	آخر نه گناهیست که من کردم و بس			منظور ملیح دوست دارد همه کس

*

	منعم که بعیش میرود روز و شبش			نالیدن درویش نداند سببش

---

1. منور.
2. دل.
3. طلعت.
4. ببیند.
5. الا بشب و روز بود یارم.
6. از ما.