جریان امور اورا سخت به مداخله وامیداشت. بیدادگرانه بودن روش دادگستری و انسانی نبودن طرز اعدام آشکار بود. کسی نمیتوانست گمان برد که عمل سیاح برای سود شخصی خود اوست. در حقیقت، محکوم برای سیاح مردی بیگانه بود، هموطن او نبود و کسی بود که هرگز حس دلسوزی را بر نمیانگیخت. سیاح خود بوسیلهٔ مقامات عالیه توصیه شده بود و در اینجا از او با مهربانی تمام پذیرائی میکردند و اگر او را به تماشای این اعدام خوانده بودند جاداشت تصور کرد که میخواسته‌اند عقیدهٔ او را در بارهٔ این روش بدانند. و اگر بخاطر بیاوریم که فرماندهٔ جدید هواخواه این روش نبود و با افسر رفتار مخالفت‌آمیز داشت چنین گمانی بیشتر به حقیقت نزدیک مینمود. علاوه بر اینها اظهارات افسر نیز تأیید کاملی بر درستی این تصور بود.
در این موقع سیاح دید که افسر از خشم فریادی بر کشیده است. وی تازه با زحمت دهن بند را در دهان محکوم فرو کرده بود. ولی محکوم که به تهوع مقاومت
