این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۲۵
باب اول – در سیرت پادشاهان
| زنده است نام فرخ نوشیروان به عدل | گرچه بسی گذشت که نوشیروان نماند | |||||
| خیری کن ای فلان و غنیمت شمار عمر | زآن بیشتر که بانگ برآید فلان نماند | |||||
حکایت – ملکزاده‌ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر و دیگر برادرانش بلند و خوبروی. باری پدرش به کراهت و استخفاف در وی نظر کرد: پسر بفراست دریافت و گفت: ای پدر، کوتاه خردمند به از بلند نادان. نه هر چه بقامت مهتر بقیمت بهتر. که:
الشاة نظیفة والفیل جیفة
| اقل جبال الأرض طور وانه | لا عظم عندالله قدر و منزلا | |||||
| آن شنیدی که لاغری دانا | گفت: روزی به ابلهی فربه | |||||
| اسب تازی اگر ضعیف بود | همچنان از طویله‌ای خر، به | |||||
پدر بخندید و ارکان دولت بپسندیدند و برادران بجان برنجیدند.
