برگه:Dyvan ashear mhmdtghy bhar.pdf/۶۸

۳

دیوان بهار

 

---

در مدح مظفرالدین شاه

مظفرالدین شاه، پس از اعطاء مشروطیت، در دل ملیون و مشروطه‌خواهان ایران جای گرفت. نویسندگان و شعرای مشروطه‌خواه از او مدحها و تمجیدها نمودند. مرحوم بهار هم که از هواخواهان مشروطیت بود، این قصیده را در سال ۱۳۲۲ قمری، پس از فوت پدر برای شناساندن خود بشاه، سرود.
بهار، در یادداشت های خود دربارهٔ این قصیده چنین نگاشته است: «این قصیده در سن هجده سالگی بلافاصله پس از فوت مرحوم صبوری ملک‌الشعرا پدرم گفته شد و بتهران ارسال گشت و مرحوم مظفرالدین شاه یکصد تومان صله و فرمان ملک‌الشعرائی آستانهٔ قدس رضوی را برایم فرستاد.»

---

–۲–

	ایا نسیم صبا ای برید کارآگاه			ز طوس جانب ری اینزمان بپیما راه
	ببر پیامی از چاکران درگه قدس			به آستان ملک شهریار کارآگاه
	بهین شهنشه والا تبار ملک ستان			خدایگان سلاطین مظفرالدین شاه
	شه مبارک فال و مه همایون فر			خدیو چرخ برین خسرو ستاره سپاه
	ز دست معدلتش پای ظلم شد در بند			ز پای تختگهش دست جور شد کوتاه
	ز جود، بارش نیسان بگاه پاداشن			ز خشم، آتش سوزان بوقت بادافراه
	شهنشهی که بهر صبح و شام شمس و قمر			به پیش درگه او بر زمین نهند جباه
	شهی که روز بدرگاه او غلام سپید			مهی که شام بخرگاه او کنیز سیاه
	گرفته صیت جلالش چو مهر عالمتاب			ز حد شام و حلب تا بقندهار و هراه
	سموم خشمش در هر زمین که می‌بوزد			بدل بآتش سوزان کند بخصم، سپاه
	ریاض ملکش از خرمی بود چو بهشت			در آن بهشت ز داد و دهش دمیده گیاه
	خدایگانا ای آنکه اختر شرفت			فراز خیمهٔ خورشید بر زده خرگاه
	خدای عز و جل ذوالجلال والاکرام			نیافریده به گیتی شبیهت از اشباه
	صبوری آنکه چهل سال بد ثنا گستر			بظل مرحمتت جان و تن بدش برفاه
	کنون نهاد ز روی رضا سر تسلیم			بآستان رضا روح من سواه فداه