برگه:DowreKamelMasnavi.pdf/۹۸

از ویکی‌نبشته
پرش به ناوبری پرش به جستجو
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
۹۰
مثنوی معنوی
 

  اندرین ره می‌تراش و می‌خراش تا دم آخر دمی فارغ مباش  
  تا دم آخر دمی آخر بود که عنایت با تو صاحب سر بود  
  هرچ کوشد جان که در مرد و زنست گوش و چشم شاه جان بر روزنست  

برون انداختن مرد تاجر طوطی را از قفس و پریدن طوطی مرده

۱۸۲۵  بعد از آنش از قفص بیرون فکند طوطیک پرید تا شاخ بلند  
  طوطی مرده چنان پرواز کرد کافتاب شرق ترکی‌تاز کرد  
  خواجه حیران گشت اندر کار مرغ بی‌خبر ناگه بدید اسرار مرغ  
  روی بالا کرد و گفت ای عندلیب از بیان حال خودمان ده نصیب  
  او چه کرد آنجا که تو آموختی ساختی مکری و ما را سوختی  
۱۸۳۰  گفت طوطی کو بفعلم پند داد که رها کن لطف آواز و وداد  
  زآنک آوازت ترا در بند کرد خویشتن مرده پی این پند کرد  
  یعنی ای مطرب شده با عام و خاص مرده شو چون من که تا یابی خلاص  
  دانه باشی مرغکانت بر چنند غنچه باشی کودکانت بر کنند  
  دانه پنهان کن بکلی دام شو غنچه پنهان کن گیاه بام شو  
۱۸۳۵  هرک داد او حسن خود را در مزاد صد قضای بد سوی او رو نهاد  
  حیلها و خشمها و رشکها بر سرش ریزد چو آب از مشکها  
  دشمنان او را ز غیرت می‌درند دوستان هم روزگارش می‌برند  
  آنک غافل بود از کشت و بهار او چه داند قیمت این روزگار  
  در پناه لطف حق باید گریخت کو هزاران لطف بر ارواح ریخت  
۱۸۴۰  تا پناهی یابی آنگه چون پناه آب و آتش مر ترا گردد سپاه  
  نوح و موسی را نه دریا یار شد نه بر اعداشان بکین قهار شد  
  آتش ابراهیم را نی قلعه بود تا برآورد از دل نمرود دود