برگه:DowreKamelMasnavi.pdf/۹۴

از ویکی‌نبشته
پرش به ناوبری پرش به جستجو
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
۸۹
مثنوی معنوی
 

۱۷۴۰  هرک عاشق دیدیش معشوق دان کو بنسبت هست هم این و هم آن  
  تشنگان گر آب جویند از جهان آب جوید هم بعالم تشنگان  
  چونک عاشق اوست تو خاموش باش او چو گوشت میکشد تو گوش باش  
  بند کن چون سیل سیلانی کند ور نه رسوایی و ویرانی کند  
  من چه غم دارم که ویرانی بود زیر ویران گنج سلطانی بود  
۱۷۴۵  غرق حق خواهد که باشد غرق‌تر همچو موج بحر جان زیر و زبر  
  زیر دریا خوشتر آید یا زبر تیر او دلکش‌تر آید یا سپر  
  پاره کردهٔ وسوسه باشی دلا گر طرب را باز دانی از بلا  
  گر مرادت را مذاق شکرست بی‌مرادی نی مراد دلبرست  
  هر ستاره‌ش خونبهای صد هلال خون عالم ریختن او را حلال  
۱۷۴۵  ما بها و خونبها را یافتیم جانب جان باختن بشتافتیم  
  ای حیوة عاشقان در مردگی دل نیابی جز که در دل‌بردگی  
  من دلش جسته بصد ناز و دلال او بهانه کرده با من از ملال  
  گفتم آخر غرق تست این عقل و جان گفت رورو بر من این افسون مخوان  
  من ندانم آنچ اندیشیدهٔ ای دو دیده دوست را چون دیده‌ٔ  
۱۷۵۵  ای گرانجان خوار دیدستی ورا زآنک بس ارزان خریدستی ورا  
  هر که او ارزان خرد ارزان دهد گوهری طفلی بقرصی نان دهد  
  غرق عشقی‌ام که غرقست اندرین عشقهای اولین و آخرین  
  مجملش گفتم نکردم زآن بیان ورنه هم افهام سوزد هم زبان  
  من چو لب گویم لب دریا بود من چو لا گویم مراد الا بود  
۱۷۶۰  من ز شیرینی نشستم رو تُرُش من ز پُرّی سخن باشم خمش  
  تا که شیرینیّ ما از دو جهان در حجاب رو ترش باشد نهان