برگه:DowreKamelMasnavi.pdf/۹۴

 

---

	هر که عاشق دیدیش معشوق دان		کو به نسبت هست هم این و هم آن
	تشنگان گر آب جویند از جهان		آب جوید هم بعالم تشنگان
	چونک عاشق اوست تو خاموش باش		او چو گوشت می‌کشد تو گوش باش
	بند کن چون سیل سیلانی کند		ور نه رسوایی و ویرانی کند
	من چه غم دارم که ویرانی بود		زیر ویران گنج سلطانی بود
	غرق حق خواهد که باشد غرق‌تر		همچو موج بحر جان زیر و زبر
	زیر دریا خوشتر آید یا زبر		تیر او دلکش‌تر آید یا سپر
	پاره کرده‌ی وسوسه باشی دلا		گر طرب را باز دانی از بلا
	گر مرادت را مذاق شکرست		بی‌مرادی نه مراد دلبرست
	هر ستاره‌ش خونبهای صد هلال		خون عالم ریختن او را حلال
	ما بها و خونبها را یافتیم		جانب جان باختن بشتافتیم
	ای حیات عاشقان در مردگی		دل نیابی جز که در دل‌بردگی
	من دلش جسته به صد ناز و دلال		او بهانه کرده با من از ملال
	گفتم آخر غرق تست این عقل و جان		گفت رو رو بر من این افسون مخوان
	من ندانم آنچ اندیشیده‌ای		ای دو دیده دوست را چون دیده‌ای
	ای گرانجان خوار دیدستی ورا		زانک بس ارزان خریدستی ورا
	هرکه او ارزان خرد ارزان دهد		گوهری طفلی به قرصی نان دهد
	غرق عشقی‌ام که غرقست اندرین		عشقهای اولین و آخرین
	مجملش گفتم نکردم زان بیان		ورنه هم افهام سوزد هم زبان
	من چو لب گویم لب دریا بود		من چو لا گویم مراد الا بود
	من ز شیرینی نشستم رو ترش		من ز بسیاری گفتارم خمش
	تا که شیرینی ما از دو جهان		در حجاب رو ترش باشد نهان