این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
۳۴
مثنوی معنوی
| ۶۸۰ | گر تو صد سیب و صد آبی بشمری | صد نماند یک شود چون بفشری | ||||
| در معانی قسمت و اعداد نیست | در معانی تجزیه و افراد نیست | |||||
| اتحاد یار با یاران خوش است | پای معنی گیر صورت سرکش است | |||||
| صورت سرکش گدازان کن برنج | تا ببینی زیر او وحدت چو گنج | |||||
| ور تو نگدازی عنایتهای او | خود گدازد ای دلم مولای او | |||||
| ۶۸۵ | او نماید هم بدلها خویش را | او بدوزد خرقهٔ درویش را | ||||
| منبسط بودیم یک جوهر همه | بی‌سر و بی پا بُدیم آن سر همه | |||||
| یک گهر بودیم همچون آفتاب | بی گره بودیم و صافی همچو آب | |||||
| چون بصورت آمد آن نور سره | شد عدد چون سایهای کنگره | |||||
| گنگره ویران کنید از منجنیق | تا رود فرق از میان این فریق | |||||
| ۶۹۰ | شرح این را گفتمی من از مری | لیک ترسم تا نلغزد خاطری | ||||
| نکتها چون تیغ پولادست تیز | گر نداری تو سپر وا پس گریز | |||||
| پیش این الماس بی اسپر میا | کز بریدن تیغ را نبود حیا | |||||
| زین سبب من تیغ کردم در غلاف | تا که کژخوانی نخواند برخلاف | |||||
| آمدیم اندر تمامی داستان | وز وفاداریّ جمع راستان | |||||
| ۶۹۵ | کز پس این پیشوا بر خاستند | بر مقامش نایبی می‌خواستند | ||||
منازعت امرا در ولیعهدی
| یک امیری زان امیران پیش رفت | پیش آن قوم وفا اندیش رفت | |||||
| گفت اینک نایب آن مرد من | نایب عیسی منم اندر زمن | |||||
| اینک این طومار برهان منست | کین نیابت بعد ازو آن منست | |||||
| آن امیر دیگر آمد از کمین | دعوی او در خلافت بُد همین | |||||
| ۷۰۰ | از بغل او نیز طوماری نمود | تا برآمد هر دو را خشم جهود | ||||
