این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
دفتر اول
۱۵
| آن منافق با موافق در نماز | از پی استیزه آید نه نیاز | ۲۸۵ | ||||
| در نماز و روزه و حج و زکات | با منافق مؤمنان در برد و مات | |||||
| مؤمنان را برد باشد عاقبت | بر منافق مات اندر آخرت | |||||
| گر چه هر دو بر سر یک بازیند | هر دو با هم مَروَزی و رازیند | |||||
| هر یکی سوی مقام خود رود | هر یکی بر وفق نام خود رود | |||||
| مؤمنش خوانند جانش خوش شود | ور منافق گویی پر آتش شود | ۲۹۰ | ||||
| نام او محبوب از ذات ویست | نام این مبغوض از آفات ویست | |||||
| میم و واو و میم و نون تشریف نیست | لطف مؤمن جز پی تعریف نیست | |||||
| گر منافق خوانیش این نام دون | همچو کژدم می‌خلد در اندرون | |||||
| گرنه این نام اشتقاق دوزخست | پس چرا در وی مذاق دوزخست | |||||
| زشتی آن نام بد از حرف نیست | تلخی آن آب بحر از ظرف نیست | ۲۹۵ | ||||
| حرف ظرف آمد درو معنی چون آب | بحر معنی عِنْدَه اُمُّ الکتاب | |||||
| بحر تلخ و بحر شیرین در جهان | در میانشان برزخٌ لا یَبغیان | |||||
| دانکه این هر دو ز یک اصلی روان | بر گذر زین هر دو رو تا اصل آن | |||||
| زرّ قلب و زرّ نیکو در عیار | بی محک هرگز ندانی ز اعتبار | |||||
| هر کرا در جان خدا بنهد محک | هر یقین را باز داند او ز شک | ۳۰۰ | ||||
| در دهان زنده خاشاکی جهد | آنگه آرامد که بیرونش نهد | |||||
| در هزاران لقمه یک خاشاک خرد | چون در آمد حس زنده پی ببرد | |||||
| حس دنیا نردبان این جهان | حس دینی نردبان آسمان | |||||
| صحت این حس بجویید از طبیب | صحت آن حس بجویید از حبیب | |||||
| صحت این حس ز معموری تن | صحت آن حس ز ویرانی بدن | ۳۰۵ | ||||
