| | | | | | |
|
ای برادر دست وادار از سخن |
|
خود خدا پیدا کند علم لدن |
|
|
پس بود خورشید را رویش گواه |
|
ای شیء اعظم الشاهد اله |
|
|
نه بگویم چون قرین شد در بیان |
|
هم خدا و هم ملک هم عالمان |
|
|
یشهد الله و الملک و اهل العلوم |
|
انه لا رب الا من یدوم |
|
|
چون گواهی داد حق کی بود ملک |
|
تا شود اندر گواهی مشترک |
|
|
زانک شعشاع و حضور آفتاب |
|
بر نتابد چشم و دلهای خراب |
|
|
چون خفاشی کو تف خورشید را |
|
بر نتابد بسکلد اومید را |
|
|
پس ملایک را چو ما هم یار دان |
|
جلوهگر خورشید را بر آسمان |
|
|
کین ضیا ما ز آفتابی یافتیم |
|
چون خلیفه بر ضعیفان تافتیم |
|
|
چون مه نو یا سه روزه یا که بدر |
|
هر ملک دارد کمال و نور و قدر |
|
|
ز اجنحهی نور ثلاث او رباع |
|
بر مراتب هر ملک را آن شعاع |
|
|
همچو پرهای عقول انسیان |
|
که بسی فرقستشان اندر میان |
|
|
پس قرین هر بشر در نیک و بد |
|
آن ملک باشد که مانندش بود |
|
|
چشم اعمش چونک خور را بر نتافت |
|
اختر او را شمع شد تا ره بیافت |
|