| | | | | | |
|
بود لقمان پیش خواجهی خویشتن |
|
در میان بندگانش خوارتن |
|
|
میفرستاد او غلامان را به باغ |
|
تا که میوه آیدش بهر فراغ |
|
|
بود لقمان در غلامان چون طفیل |
|
پر معانی تیرهصورت همچو لیل |
|
|
آن غلامان میوههای جمع را |
|
خوش بخوردند از نهیب طمع را |
|
|
خواجه را گفتند لقمان خورد آن |
|
خواجه بر لقمان ترش گشت و گران |
|
|
چون تفحص کرد لقمان از سبب |
|
در عتاب خواجهاش بگشاد لب |
|
|
گفت لقمان سیدا پیش خدا |
|
بندهی خاین نباشد مرتضی |
|
|
امتحان کن جملهمان را ای کریم |
|
سیرمان در ده تو از آب حمیم |
|
|
بعد از آن ما را به صحرایی کلان |
|
تو سواره ما پیاده میدوان |
|
|
آنگهان بنگر تو بدکردار را |
|
صنعهای کاشف الاسرار را |
|
|
گشت ساقی خواجه از آب حمیم |
|
مر غلامان را و خوردند آن ز بیم |
|
|
بعد از آن میراندشان در دشتها |
|
میدویدند آن نفر تحت و علا |
|
|
قی در افتادند ایشان از عنا |
|
آب میآورد زیشان میوهها |
|
|
چون که لقمان را در آمد قی ز ناف |
|
می بر آمد از درونش آب صاف |
|
|
حکمت لقمان چو داند این نمود |
|
پس چه باشد حکمت رب الوجود |
|
|
یوم تبلی والسرائر کلها |
|
بان منکم کامن لا یشتهی |
|