| | گفت پیغامبر صباحی زید را | | کیف اصبحت ای رفیق با صفا | |
| | گفت عبدا ممنا باز اوش گفت | | کو نشان از باغ ایمان گر شکفت | |
| | گفت تشنه بوده‌ام من روزها | | شب نخفتستم ز عشق و سوزها | |
| | تا ز روز و شب گذر کردم چنان | | که ز اسپر بگذرد نوک سنان | |
| | که از آن سو جمله‌ی ملت یکیست | | صد هزاران سال و یک ساعت یکیست | |
| | هست ازل را و ابد را اتحاد | | عقل را ره نیست آن سو ز افتقاد | |
| | گفت ازین ره کو ره‌آوردی بیار | | در خور فهم و عقول این دیار | |
| | گفت خلقان چون ببینند آسمان | | من ببینم عرش را با عرشیان | |
| | هشت جنت هفت دوزخ پیش من | | هست پیدا همچو بت پیش شمن | |
| | یک بیک وا می‌شناسم خلق را | | همچو گندم من ز جو در آسیا | |
| | که بهشتی کیست و بیگانه کیست | | پیش من پیدا چو مار و ماهیست | |
| | این زمان پیدا شده بر این گروه | | یوم تبیض و تسود وجوه | |
| | پیش ازین هرچند جان پر عیب بود | | در رحم بود و ز خلقان غیب بود | |
| | الشقی من شقی فی بطن الام | | من سمات الجسم یعرف حالهم | |
| | تن چو مادر طفل جان را حامله | | مرگ درد زادنست و زلزله | |
| | جمله جانهای گذشته منتظر | | تا چگونه زاید آن جان بطر | |
