| | | | | | |
|
اول آن کس کین قیاسکها نمود |
|
پیش انوار خدا ابلیس بود |
|
|
گفت نار از خاک بی شک بهترست |
|
من ز نار و او ز خاک اکدرست |
|
|
پس قیاس فرع بر اصلش کنیم |
|
او ز ظلمت ما ز نور روشنیم |
|
|
گفت حق نه بلک لا انساب شد |
|
زهد و تقوی فضل را محراب شد |
|
|
این نه میراث جهان فانی است |
|
که به انسابش بیابی جانی است |
|
|
بلک این میراثهای انبیاست |
|
وارث این جانهای اتقیاست |
|
|
پور آن بوجهل شد ممن عیان |
|
پور آن نوح نبی از گمرهان |
|
|
زادهی خاکی منور شد چو ماه |
|
زادهی آتش توی رو روسیاه |
|
|
این قیاسات و تحری روز ابر |
|
یا بشب مر قبله را کردست حبر |
|
|
لیک با خورشید و کعبه پیش رو |
|
این قیاس و این تحری را مجو |
|
|
کعبه نادیده مکن رو زو متاب |
|
از قیاس الله اعلم بالصواب |
|
|
چون صفیری بشنوی از مرغ حق |
|
ظاهرش را یاد گیری چون سبق |
|
|
وانگهی از خود قیاساتی کنی |
|
مر خیال محض را ذاتی کنی |
|
|
اصطلاحاتیست مر ابدال را |
|
که نباشد زان خبر اقوال را |
|
|
منطق الطیری به صوت آموختی |
|
صد قیاس و صد هوس افروختی |
|
|
همچو آن رنجور دلها از تو خست |
|
کر بپندار اصابت گشته مست |
|
|
کاتب آن وحی زان آواز مرغ |
|
برده ظنی کو بود همباز مرغ |
|