این برگ نمونه‌خوانی نشده‌است.
| گفت حقشان گر شما روشن گرید | در سیه‌کاران مغفل منگرید | |||
| شکر گویید ای سپاه و چاکران | رسته‌اید از شهوت و از چاکران | |||
| گر از آن معنی نهم من بر شما | مر شما را بیش نپذیرد سما | |||
| عصمتی که مر شما را در تنست | آن ز عکس عصمت و حفظ منست | |||
| آن ز من بینید نه از خود هین و هین | تا نچربد بر شما دیو لعین | |||
| آنچنان که کاتب وحی رسول | دید حکمت در خود و نور اصول | |||
| خویش را هم صوت مرغان خدا | می‌شمرد آن بد صفیری چون صدا | |||
| لحن مرغان را اگر واصف شوی | بر مراد مرغ کی واقف شوی | |||
| گر بیاموزی صفیر بلبلی | تو چه دانی کو چه دارد با گلی | |||
| ور بدانی باشد آن هم از گمان | چون ز لب‌جنبان گمانهای کران |
| آن کری را گفت افزون مایه‌ای | که ترا رنجور شد همسایه‌ای | |||
| گفت با خود کر که با گوش گران | من چه دریابم ز گفت آن جوان | |||
| خاصه رنجور و ضعیف آواز شد | لیک باید رفت آنجا نیست بد | |||
| چون ببینم کان لبش جنبان شود | من قیاسی گیرم آن را هم ز خود | |||
| چون بگویم چونی ای محنت‌کشم | او بخواهد گفت نیکم یا خوشم | |||
| من بگویم شکر چه خوردی ابا | او بگوید شربتی یا ماش با | |||
| من بگویم صحه نوشت کیست آن | از طبیبان پیش تو گوید فلان | |||
| من بگویم بس مبارک‌پاست او | چونک او آمد شود کارت نکو | |||
| پای او را آزمودستیم ما | هر کجا شد می‌شود حاجت روا | |||
| این جوابات قیاسی راست کرد | پیش آن رنجور شد آن نیک‌مرد | |||
| گفت چونی گفت مردم گفت شکر | شد ازین رنجور پر آزار و نکر |
