این برگ نمونهخوانی نشدهاست.
شاهد تو سد روی شاهدست | مرشد تو سد گفت مرشدست | |||||
ای بسا کفار را سودای دین | بندشان ناموس و کبر آن و این | |||||
بند پنهان لیک از آهن بتر | بند آهن را کند پاره تبر | |||||
بند آهن را توان کردن جدا | بند غیبی را نداند کس دوا | |||||
مرد را زنبور اگر نیشی زند | طبع او آن لحظه بر دفعی تند | |||||
زخم نیش اما چو از هستی تست | غم قوی باشد نگردد درد سست | |||||
شرح این از سینه بیرون میجهد | لیک میترسم که نومیدی دهد | |||||
نی مشو نومید و خود را شاد کن | پیش آن فریادرس فریاد کن | |||||
کای محب عفو از ما عفو کن | ای طبیب رنج ناسور کهن | |||||
عکس حکمت آن شقی را یاوه کرد | خود مبین تا بر نیارد از تو گرد | |||||
ای برادر بر تو حکمت جاریهست | آن ز ابدالست و بر تو عاریهست | |||||
گرچه در خود خانه نوری یافتست | آن ز همسایهی منور تافتست | |||||
شکر کن غره مشو بینی مکن | گوش دار و هیچ خودبینی مکن | |||||
صد دریغ و درد کین عاریتی | امتان را دور کرد از امتی | |||||
من غلام آن که او در هر رباط | خویش را واصل نداند بر سماط | |||||
بس رباطی که بباید ترک کرد | تا به مسکن در رسد یک روز مرد | |||||
گرچه آهن سرخ شد او سرخ نیست | پرتو عاریت آتشزنیست | |||||
گر شود پر نور روزن یا سرا | تو مدان روشن مگر خورشید را | |||||
هر در و دیوار گوید روشنم | پرتو غیری ندارم این منم | |||||
پس بگوید آفتاب ای نارشید | چونک من غارب شوم آید پدید | |||||
سبزهها گویند ما سبز از خودیم | شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم | |||||
فصل تابستان بگوید ای امم | خویش را بینید چون من بگذرم | |||||
تن همینازد به خوبی و جمال | روح پنهان کرده فر و پر و بال |