| | | | | | |
|
پیش از عثمان یکی نساخ بود |
|
کو به نسخ وحی جدی مینمود |
|
|
چون نبی از وحی فرمودی سبق |
|
او همان را وا نبشتی بر ورق |
|
|
پرتو آن وحی بر وی تافتی |
|
او درون خویش حکمت یافتی |
|
|
عین آن حکمت بفرمودی رسول |
|
زین قدر گمراه شد آن بوالفضول |
|
|
کانچ میگوید رسول مستنیر |
|
مر مرا هست آن حقیقت در ضمیر |
|
|
پرتو اندیشهاش زد بر رسول |
|
قهر حق آورد بر جانش نزول |
|
|
هم ز نساخی بر آمد هم ز دین |
|
شد عدو مصطفی و دین بکین |
|
|
مصطفی فرمود کای گبر عنود |
|
چون سیه گشتی اگر نور از تو بود |
|
|
گر تو ینبوع الهی بودیی |
|
این چنین آب سیه نگشودیی |
|
|
تا که ناموسش به پیش این و آن |
|
نشکند بر بست این او را دهان |
|
|
اندرون میسوختش هم زین سبب |
|
توبه کردن مینیارست این عجب |
|
|
آه میکرد و نبودش آه سود |
|
چون در آمد تیغ و سر را در ربود |
|
|
کرده حق ناموس را صد من حدید |
|
ای بسا بسته به بند ناپدید |
|
|
کبر و کفر آن سان ببست آن راه را |
|
که نیارد کرد ظاهر آه را |
|
|
گفت اغلالا فهم به مقمحون |
|
نیست آن اغلال بر ما از برون |
|
|
خلفهم سدا فاغشیناهم |
|
مینبیند بند را پیش و پس او |
|
|
رنگ صحرا دارد آن سدی که خاست |
|
او نمیداند که آن سد قضاست |
|