| | | | | | |
|
چون ز که در پیشه آوردندشان |
|
کشته و مجروح و اندر خون کشان |
|
|
گرگ و روبه را طمع بود اندر آن |
|
که رود قسمت به عدل خسروان |
|
|
عکس طمع هر دوشان بر شیر زد |
|
شیر دانست آن طمعها را سند |
|
|
هر که باشد شیر اسرار و امیر |
|
او بداند هر چه اندیشد ضمیر |
|
|
هین نگه دار ای دل اندیشهخو |
|
دل ز اندیشهی بدی در پیش او |
|
|
داند و خر را همیراند خموش |
|
در رخت خندد برای رویپوش |
|
|
شیر چون دانست آن وسواسشان |
|
وا نگفت و داشت آن دم پاسشان |
|
|
لیک با خود گفت بنمایم سزا |
|
مر شما را ای خسیسان گدا |
|
|
مر شما را بس نیامد رای من |
|
ظنتان اینست در اعطای من |
|
|
ای عقول و رایتان از رای من |
|
از عطاهای جهانآرای من |
|
|
نقش با نقاش چه سگالد دگر |
|
چون سگالش اوش بخشید و خبر |
|
|
این چنین ظن خسیسانه بمن |
|
مر شما را بود ننگان زمن |
|
|
ظانین بالله ظن الس را |
|
گر نبرم سر بود عین خطا |
|
|
وا رهانم چرخ را از ننگتان |
|
تا بماند در جهان این داستان |
|
|
شیر با این فکر میزد خنده فاش |
|
بر تبسمهای شیر ایمن مباش |
|
|
مال دنیا شد تبسمهای حق |
|
کرد ما را مست و مغرور و خلق |
|
|
فقر و رنجوری بهستت ای سند |
|
کان تبسم دام خود را بر کند |
|