| | | | | | |
|
پیر را بگزین که بی پیر این سفر |
|
هست بس پر آفت و خوف و خطر |
|
|
آن رهی که بارها تو رفتهای |
|
بی قلاوز اندر آن آشفتهای |
|
|
پس رهی را که ندیدستی تو هیچ |
|
هین مرو تنها ز رهبر سر مپیچ |
|
|
گر نباشد سایهی او بر تو گول |
|
پس ترا سرگشته دارد بانگ غول |
|
|
غولت از ره افکند اندر گزند |
|
از تو داهیتر درین ره بس بدند |
|
|
از نبی بشنو ضلال رهروان |
|
که چه شان کرد آن بلیس بدروان |
|
|
صد هزاران ساله راه از جاده دور |
|
بردشان و کردشان ادبیر و عور |
|
|
استخوانهاشان ببین و مویشان |
|
عبرتی گیر و مران خر سویشان |
|
|
گردن خر گیر و سوی راه کش |
|
سوی رهبانان و رهدانان خوش |
|
|
هین مهل خر را و دست از وی مدار |
|
زانک عشق اوست سوی سبزهزار |
|
|
گر یکی دم تو به غفلت وا هلیش |
|
او رود فرسنگها سوی حشیش |
|
|
دشمن راهست خر مست علف |
|
ای که بس خر بنده را کرد او تلف |
|
|
گر ندانی ره هر آنچ خر بخواست |
|
عکس آن کن خود بود آن راه راست |
|
|
شاوروهن و آنگه خالفوا |
|
ان من لم یعصهن تالف |
|
|
با هوا و آرزو کم باش دوست |
|
چون یضلک عن سبیل الله اوست |
|
|
این هوا را نشکند اندر جهان |
|
هیچ چیزی همچو سایهی همرهان |
|