برگه:DowreKamelMasnavi.pdf/۱۵۴

از ویکی‌نبشته
پرش به ناوبری پرش به جستجو
این برگ نمونه‌خوانی نشده‌است.
 

  پیر را بگزین که بی پیر این سفر هست بس پر آفت و خوف و خطر  
  آن رهی که بارها تو رفته‌ای بی قلاوز اندر آن آشفته‌ای  
  پس رهی را که ندیدستی تو هیچ هین مرو تنها ز رهبر سر مپیچ  
  گر نباشد سایه‌ی او بر تو گول پس ترا سرگشته دارد بانگ غول  
  غولت از ره افکند اندر گزند از تو داهی‌تر درین ره بس بدند  
  از نبی بشنو ضلال ره‌روان که چه شان کرد آن بلیس بدروان  
  صد هزاران ساله راه از جاده دور بردشان و کردشان ادبیر و عور  
  استخوانهاشان ببین و مویشان عبرتی گیر و مران خر سویشان  
  گردن خر گیر و سوی راه کش سوی ره‌بانان و ره‌دانان خوش  
  هین مهل خر را و دست از وی مدار زانک عشق اوست سوی سبزه‌زار  
  گر یکی دم تو به غفلت وا هلیش او رود فرسنگها سوی حشیش  
  دشمن راهست خر مست علف ای که بس خر بنده را کرد او تلف  
  گر ندانی ره هر آنچ خر بخواست عکس آن کن خود بود آن راه راست  
  شاوروهن و آنگه خالفوا ان من لم یعصهن تالف  
  با هوا و آرزو کم باش دوست چون یضلک عن سبیل الله اوست  
  این هوا را نشکند اندر جهان هیچ چیزی همچو سایه‌ی همرهان  
  گفت پیغامبر علی را کای علی شیر حقی پهلوان پردلی  
  لیک بر شیری مکن هم اعتماد اندر آ در سایه‌ی نخل امید  
  اندر آ در سایه‌ی آن عاقلی کش نداند برد از ره ناقلی