| | | | | | |
|
ور گدا گوید سخن چون زر کان |
|
ره نیابد کالهی او در دکان |
|
|
کار درویشی ورای فهم تست |
|
سوی درویشی بمنگر سست سست |
|
|
زانک درویشان ورای ملک و مال |
|
روزیی دارند ژرف از ذوالجلال |
|
|
حق تعالی عادلست و عادلان |
|
کی کنند استمگری بر بیدلان |
|
|
آن یکی را نعمت و کالا دهند |
|
وین دگر را بر سر آتش نهند |
|
|
آتشش سوزا که دارد این گمان |
|
بر خدا و خالق هر دو جهان |
|
|
فقر فخری از گزافست و مجاز |
|
نه هزاران عز پنهانست و ناز |
|
|
از غضب بر من لقبها راندی |
|
یارگیر و مارگیرم خواندی |
|
|
گر بگیرم برکنم دندان مار |
|
تاش از سر کوفتن نبود ضرار |
|
|
زانک آن دندان عدو جان اوست |
|
من عدو را میکنم زین علم دوست |
|
|
از طمع هرگز نخوانم من فسون |
|
این طمع را کردهام من سرنگون |
|
|
حاش لله طمع من از خلق نیست |
|
از قناعت در دل من عالمیست |
|
|
بر سر امرودبن بینی چنان |
|
زان فرود آ تا نماند آن گمان |
|
|
چون که بر گردی تو سرگشته شوی |
|
خانه را گردنده بینی و آن توی |
|