برگه:DowreKamelMasnavi.pdf/۱۲۵

از ویکی‌نبشته
پرش به ناوبری پرش به جستجو
این برگ نمونه‌خوانی نشده‌است.
 

  ور گدا گوید سخن چون زر کان ره نیابد کاله‌ی او در دکان  
  کار درویشی ورای فهم تست سوی درویشی بمنگر سست سست  
  زانک درویشان ورای ملک و مال روزیی دارند ژرف از ذوالجلال  
  حق تعالی عادلست و عادلان کی کنند استم‌گری بر بی‌دلان  
  آن یکی را نعمت و کالا دهند وین دگر را بر سر آتش نهند  
  آتشش سوزا که دارد این گمان بر خدا و خالق هر دو جهان  
  فقر فخری از گزافست و مجاز نه هزاران عز پنهانست و ناز  
  از غضب بر من لقبها راندی یارگیر و مارگیرم خواندی  
  گر بگیرم برکنم دندان مار تاش از سر کوفتن نبود ضرار  
  زانک آن دندان عدو جان اوست من عدو را می‌کنم زین علم دوست  
  از طمع هرگز نخوانم من فسون این طمع را کرده‌ام من سرنگون  
  حاش لله طمع من از خلق نیست از قناعت در دل من عالمیست  
  بر سر امرودبن بینی چنان زان فرود آ تا نماند آن گمان  
  چون که بر گردی تو سرگشته شوی خانه را گردنده بینی و آن توی  
  دید احمد را ابوجهل و بگفت زشت نقشی کز بنی‌هاشم شکفت  
  گفت احمد مر ورا که راستی راست گفتی گرچه کار افزاستی  
  دید صدیقش بگفت ای آفتاب نی ز شرقی نی ز غربی خوش بتاب