برگه:DowreKamelMasnavi.pdf/۱۰۳

دفتر اول

۹۵

 

---

	هین ز لای نفی سرها بر زنید		این خیال و وهم سر بیرون کنید
	ای همه پوسیده در کون و فساد		جان باقیتان نرویید و نزاد
	گر بگویم شمهٔ زآن نغمها		جان‌ها سر بر زنند از دخمها
	گوش را نزدیک کن کآن دور نیست		لیک نقل آن بتو دستور نیست
	هین که اسرافیل وقت‌اند اولیا		مرده را زیشان حیاتست و حیا	۱۹۳۰
	جان های مرده اندر گور تن		بر جهد زآوازشان اندر کفن
	گوید این آواز ز آواها جداست		زنده کردن کار آواز خداست
	ما بمردیم و بکلی کاستیم		بانگ حق آمد همه بر خاستیم
	بانگ حق اندر حجاب و بی‌حجیب		آن دهد کو داد مریم را ز جیب
	ای فنا پوسیدگان زیر پوست		باز گردید از عدم زآواز دوست	۱۹۳۵
	مطلق آن آواز خود از شه بود		گرچه از حلقوم عبدالله بود
	گفته او را من زبان و چشم تو		من حواس و من رضا و خشم تو
	رو کهِ بی یَسمَعُ و بی یُبصر توی		سر توی چه جای صاحب سر توی
	چون شدی من کانَ لله از وَلَه		من ترا باشم که کانُ الله لَه
	گه توی گویم ترا گاهی منم		هر چه گویم آفتاب روشنم	۱۹۴۰
	هر کجا تابم ز مشکات دمی		حل شد آنجا مشکلات عالمی
	ظلمتی را کآفتابش بر نداشت		از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت
	آدمی را او بخویش اسما نمود		دیگران را زآدم اسما می‌گشود
	خواه از آدم گیر نورش خواه ازو		خواه از خم گیر می‌خواه از کدو
	کین کدو با خُمّ پیوسته‌ست سخت		نی چو تو شادان کدوی نیکبخت	۱۹۴۵
	گفت طوبی مَن رَآنی مصطفا		وَالّذی یُبصر لِمن وَجهی رَأی