این درام‌نویس با ذوق بیش از بیست و نه سال در این گیتی نزیسته است ولی در مدت بسیار کوتاه زندگانی خویش یکی از زیباترین درامها را بزبان انگلیسی نگاشته و سبک نگاشتن درام را دگرگون ساخته است. بدین کیفیت که وزن یک نواخت و کم مایه‌ای را که متقدمین در درام بکار میبردند برانداخته، شعر بی‌قافیه را انتخاب کرد و این طرز شعر در دست شکسپیر تکمیل گشته از نیرومندترین وسایل ابراز نیات و مقاصد گشت. اما این نویسنده تنها از نظر پیشقدمی در عالم نمایش معروف نیست بلکه بر خلاف سایر معاصرین خویش که تنها از نظر قرب زمان با شکسپیر، کسب شهرت ادبی کرده‌اند وی در آسمان ادب انگلستان بمثابه ستارهٔ درخشنده‌ایست که از هیچ آفتاب کسب نور نکرده و فروغش اصلی و فطری است.
در میان اینهمه نامداران و پهلوانان ادب انگلستان جز میلتون، دیگری مانند مارلو سبک پرهیمنه را با آن مهارت و هنرمندی بکار نبسته است و در منظومات غنائی و سخنان نرم و روان نیز که شایسته عشق و مهجوری و مشتاقی است و اسپنسر عمری بر آن وقف نمود، مارلو از بزرگان فن پای کم ندارد. چنانکه در منظومهٔ بسیار شیوا و حساس وی موسوم به «هرو و لیاندر» این کیفیت بخوبی آشکار است.
درامهای مارلو هر چند از نظر نقشه‌ریزی و نیروی نمایش خصال و ملکات اشخاص، متوسط است اما خواننده یا تماشاگر بی‌اختیار به زیبائی گفتار و نیروی بیان و تجسم مناظر بسیار مدهش و با عظمتی که خامه وی بوجود آورده فریفته میشود.
مارلو سه درام بسیار مهم و چند درام دیگر برشته تحریر کشیده است:
