ﺑﺎ ﺍﻳﻨﺤﺎﻝ ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺯ ﺟﺎ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺘﮑﺎﻥ ﻧﻴﺎﻣﺪﯼ ﻭ ﻣﻼﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﻭﻳﺪﻧﺪﯼ؟!.. ﺁﻳﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ: ﺁﻥ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﺮﻭﻳﺪﻥ ﻣﻼﻳﺎﻥ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﻴﺪﺍﺷﺘﻪ؟!..
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻳﻪﻫﺎﯼ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺍﺳﭙﻬﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡﺯﺍﺩﻩﺍﯼ ﺑﻨﺎﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻼﻳﯽ ﺩﺭ ﻣﺸﻬﺪ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﺩﻳﻪ ﺍﺳﭙﻬﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺨﺎﮎ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺍﻳﻨﺮﺍ ﺑﻴﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻼﻳﺎﻥ ﺍﺳﭙﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻼ ﺑﺂﻥ ﺩﻳﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻳﻪﻫﺎ ﺍﻣﺎﻡﺯﺍﺩﻩﺍﯼ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﻳﮑﯽ ﻣﻴﺒﻮﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ «ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﺩﺭ ﻓﻼﻥ ﺩﻳﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ». ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﺑﺘﮑﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﻭ ﺑﺂﻥ ﺩﻳﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻣﻴﮕﺸﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺮﻭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﺎﺭﺍﮊﻫﺎ ﺳﺮﻭﻳﺲ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺮﺍﻧﯽ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺳﭙﻬﺎﻥ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺴﻮ ﺳﻴﺪﯼ ﻳﺎ ﻣﻼﻳﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﺩﺍﺭﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﭼﺮﺍﻏﻬﺎ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﻭ ﺯﻳﺎﺭﺗﻨﺎﻣﻪﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﻧﺪﮔﺎﻥ ﭘﻮﻟﻬﺎ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﮔﻨﺒﺪﯼ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻭﺭﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺰﻳﺎﺭﺕ ﻣﻴﺂﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﺟﺮﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﺟﺮﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻴﺒﺮﺩ.
ﺩﺭ ﺁﻧﺴﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﺳﭙﻬﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻢ (ﺷﺎﺩﺭﻭﺍﻥ ﻋﻠﻴﺮﺿﺎی ﺑﺨﺘﻴﺎﺭﯼ) ﺑﺘﻤﺎﺷﺎ ﺭﻓﺘﻴﻢ. ﮔﻮﺭﯼ ﻭ ﮔﻨﺒﺪﯼ ﻣﻴﺒﻮﺩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﯽﺍﺭﺝ. ﻭﻟﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻣﻴﺂﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺁﻥ ﮔﻠﻪ ﻭﺍﺭ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ. ﻳﮑﺴﻮ ﻧﻴﺰ ﺁﺟﺮﻫﺎ ﭼﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻳﺪﻳﻢ.
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺁﻳﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺍﺳﭙﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪﯼ ﺑﺂﻥ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻨﺪﯼ ﻭ ﺭﻭ ﺑﺂﻥ ﮔﻮﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻧﺪﯼ؟!.. ﺁﻳﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻟﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪﯼ ﺁﻥ ﮔﻮﺭ ﻭ ﮔﻨﺒﺪ ﺧﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺭﺝ ﮔﺮﻓﺖ؟!.. ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﺭﭘﺮﺳﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻟﻪﺷﺎﻥ ﻣﻴﺒﻮﺩﻩ؟!..
ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺏ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻨﺴﺖ. ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪﺍﻳﻢ، ﻣﻼﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﺎﺏ ﮔﺮﻭﻳﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻪ ﺷﻴﺨﻴﺎﻥ ﻣﻴﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻴﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﺍﺯﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺳﻴﺪﺭﺷﺘﯽ ﺑﺠﺴﺘﺠﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺗﺸﻨﻪ ﮐﻪ ﭘﯽ ﺁﺏ ﮔﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺁﻭﺍﺯﯼ ﻣﻴﮕﺮﺩﻳﺪﻧﺪ. ﺍﻳﻨﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺳﻴﺪ ﺑﺎﺏ ﺭﺍ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻋﻮﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﺪﺭﺷﺘﯽ (ﺍﺯ ﻏﻠﻂﺑﺎﻓﯽ ﻭ ﮔﺰﺍﻓﻪﺳﺮﺍﻳﯽ ﻭ ﺍﺑﺠﺪﺳﺎﺯﯼ) ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺩﻳﺪﻧﺪ، ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﮔﺰﺍﺭﺩﻧﺪ. ﺑﻮﻳﮋﻩ ﮐﻪ ﺳﻴﺪ ﺑﺎﺏ ﺑﺪﻋﻮﻳﺶ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ: ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﺮﺳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ «ﺑﺎﺏ» ﻳﺎ «ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ» ﻣﻴﻨﺎﻣﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﻋﻮﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺯ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﮑﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ. ﻭ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﻤﮑﻪ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭﻟﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ، ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺴﻮ ﻣﻼﺣﺴﻴﻦ ﺑﺸﺮﻭﻳﻪﺍﯼ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺨﺮﺍﺳﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺩﺭﻓﺸﻬﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻧﮕﯽ ﺩﺭ ﺩﻋﻮﯼ ﺑﺎﺏ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻤﻼﻳﺎﻥ ﺷﻴﺨﯽ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﻴﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ. ﻳﮑﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻴﭙﻨﺪﺍﺷﺖ. ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪﺍﺭﯼ ﻧﻤﻴﻴﺎﺭﺳﺖ، ﺑﺠﺎﻧﺸﻴﻨﻴﺶ ﻣﻴﭙﺬﻳﺮﻓﺖ.
ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩﻡ: ﻫﺰﺍﺭﺳﺎﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮ، ﺭﻭﺯﺍﻥ ﻭ ﺷﺒﺎﻥ، ﭼﺸﻢ ﺑﺮﺍﻩ ﺍﻣﺎﻡ ﻧﺎﭘﻴﺪﺍ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥﺁﻣﺪﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ «ﻋﺠﻞﺍﷲ ﻓﺮﺟﻪ» ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، و هرکسی از درون دل آرزو میکرد که زمان آن امام را دریابد و در پیش
