برگه:Anvari poems.pdf/۸۷

	آنکه او دست و دلت را سبب روزی کرد			درگهت را در پیروزی و بهروزی کرد
	یافت از دست اجل جان گرامیش خلاص			هر کرا خدمت جان‌پرور تو روزی کرد
	ای ولی‌نعمت احرار سوی نعمت و ناز			آز را داعی جود تو ره‌آموزی کرد
	با جهانی کفت آن کرد که با خاک و نبات			باد نوروزی و باران شبانروزی کرد
	فضله‌ی بزم توفراش به نوروز برفت			باغ را مایه به دست آمد و نوروزی کرد
	بخت پیروز ترا گنبد فیروزه‌ی چرخ			تاقیامت سبب نصرت و پیروزی کرد
	زبده‌ی گوهر آن شاه که از گوشه‌ی تخت			سالها گوهر تاجش فلک‌افروزی کرد
	پاسبانی جهان گر تو بگویی بکند			فتنه بی‌عدل کزین پیش جانسوزی کرد
	وز سراپرده‌ی آن شاه کز انگشت نفاذ			ماه را پرده دری کرد و قبادوزی کرد
	از شب و روز میندیش که با تست بهم			آنکه از زلف شبی کرد و ز رخ روزی کرد

	تا ملک جهان را مدار باشد			فرمانده آن شهریار باشد
	سلطان سلاطین که شیر چترش			در معرکه سلطان شکار باشد
	آن خسرو خسرونشان که تختش			در مرتبه گردون عیار باشد
	آن سایه‌ی یزدان که تاج او را			از تابش خورشید عار باشد
	آن شاه که در کان ز عشق نامش			زر در فزع انتظار باشد
	وز خطبه چو تحمید او برآید			دین در طرب افتخار باشد
	تختی که نه فرمان او فرازد			حاشا که پسر عم دار باشد
	تاجی که نه انعام او فرستد			کی گوهر آن شاهوار باشد
	با تیغ جهادش نمود کاری			ار جمجمه‌ی ذوالخمار باشد
	گردی که برانگیخت موکب او			بر عارض جوزا عذار باشد
	نعلی که بیفکند مرکب او			در گوش فلک گوشوار باشد
	در مجرفه فراش مجلسش را			مکنون جبال و بحار باشد
	آری عرق ابر نوبهاری			در کام صدف خوشگوار باشد