برگه:Anvari poems.pdf/۵۸

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی نشده‌است.
  بذل آن گه به و دشوارست جود این دم به دم و آسانست  
  گرچه پیدا نکنم کان کف کیست کس ندانم که برو پنهانست  
  کف دستیست که بر نامه‌ی رزق نام او تا به ابد عنوانست  
  مجد دین بوالحسن عمرانی که نظیر پسر عمرانست  
  آنکه در معرکه‌ی سحر بیان قلمش همچو عصا ثعبانست  
  طول و عرض دلش از مکرمتست پود و تار کفش از احسانست  
  چرخ با قدر بلندش داند که برو اوج زحل تاوانست  
  ابر با دست جوادش داند که برو نام سخا بهتانست  
  نظرش مبدا صد اقبالست سخطش علت صد خذلانست  
  ناوک حادثه‌ی گردون را سایه‌ی حشمت او خفتانست  
  در اثر بهر مراعات ولیش خار عقرب چو گل میزانست  
  بر فلک بهر مکافات عدوش زخمه‌ی زهره شل کیوانست  
  نفخ صورست صریر قلمش نفخ صوری نه که در قرآنست  
  کان نشوری دهد آنرا که تنش بر سر کوی اجل قربانست  
  وین حیاتی دهد آنرا که دلش کشته‌ی حادثه‌ی دورانست  
  ای تمامی که پس از ذات خدای جز کمال تو همه نقصانست  
  تیر دیوان ترا مستوفی چرخ عمال ترا دیوانست  
  زهره در مجلس تو خنیاگر ماه بر درگه تو دربانست  
  فتنه از امن تو در زنجیرست جور از عدل تو در زندانست  
  بالله ار با سر انصاف شوی نایب عدل تو نوشروانست  
  کچو زو درگذری کل وجود جور عبدالملک مروانست  
  شیر با باس تو بی‌چنگالست گرگ با عدل تو بی‌دندانست  
  آن نه شیر است کنون روباهست وین نه گرگست کنون چوپانست  
  هست جرمی که درو شیر فلک همه پوشیده و او عریانست  
  قلم تست که چون کلک قضا ایمن از شبهت و از طغیانست  
  از پی خدمت تو گوی فلک نه به صورت به صفت چوگانست  
  در بر سایه‌ی تو ذات عدوت نه به معنی به صور انسانست