برگه:Anvari poems.pdf/۴۹

	تربیت خواجه کن زانکه نیارد ز بیم			بیعت تدبیر او چرخ مدور شکست
	آنچه به کلک او کند خنجر از آن عاجزست			از وزرا کس به کلک صولت خنجر شکست
	گرچه ز بس موج جود بحر محیط کفش			هیبت جیحون گسست سد دو کشور شکست
	تا که در افواه خلق هست که از چار طبع			اصل فساد جهان فرع دو گوهر شکست
	آتش اعدادی نوح شوکت طوفان نشاند			گردن کفران عاد سیلی صرصر شکست
	بیعتی شاه باد دست جهان کز جهان			پای ستم عدل شاه تا شب محشر شکست

فی شکایة حاله و مدح صدرالدنیا خواجه ناصرالدین

	تیر ستم فلک خدنگست			شهد شره جهان شرنگست
	گردون نخورد غمت که شوخست			گیتی نخرد دمت که شنگست
	بر کشتی عمر تکیه کم کن			کاین نیل نشیمن نهنگست
	در کوی هنر مباش کان کوی			اقطاع قدیم شالهنگست
	منصب مطلب که هرکجا هست			هر خرواری همین دو تنگست
	با جهل پناه کاندرین باغ			بر بید همیشه بادرنگست
	بر گردن اختیار احرار			اکنون نه ردیست پالهنگست
	در پنجه‌ی موش خانه‌ی من			زینست که ناخن پلنگست
	تا چهره‌ی آرزو نبینم			بر آینه‌ی امید زنگست
	بویی نبرم همی ز شادی			باز این چه گلیم و آن چه رنگست
	زیر قدمم همیشه گویی			کز زلزله خاک بی‌درنگست
	با من که زمین به آشتی نیست			زینست که آسمان به جنگست
	من روبه و پوستین به گازر			وین گرسنه شرزه تیز چنگست
	تا تیره شده است آبم از سر			اشکم به خلاف آن چو زنگست
	پنهان‌گریم ز مردم چشم			زیرا که جهان نام و ننگست
	گویند ز سنگ و هنگ دوری			دانی که نه جای سنگ و هنگست
	در حنجرم از خروش مستور			صد نغمه‌ی زیر نای و چنگست
	ای صدر جهان مپرس کز چرخ			در موزه‌ی بخت من چه سنگست
	با دست شکسته پای جهدم			در جستن ناگزیر لنگست
	دریاب مرا و زود دریاب			کین دست شکسته نیک تنگست