برگه:Anvari poems.pdf/۴۳

۴۱

کتاب قصاید

 

بمدح الصاحب المعظم ناصرالدین اباالفتح گوید

	می بیاور، که جشن دستورست			جشن عالی سرای معمورست
	قبه‌ای کز نوای مطرب او			کوه را در سر از صدا شورست
	قبله‌ای کز فروغ دیوارش			آسمان پر تموج نورست
	صورتش را فضای شهوت نیست		۱۰۶۵	که‌گچش را مزاج کافورست
	تری و خشکی مزاجش را			آب چون آفتاب مزدورست
	آفتاب بروج سقفش را			تابش آفتاب با حورست
	ماه از آسیب سقفش ار پس ازین			نگذرد بر سپهر، معذورست
	که ز مخروط ظل او همه سال			خایفست از خسوف و رنجورست
	چشم بد دور باد ازو، که بلطف		۱۰۷۰	چشمه عرصه نشابورست
	نی، خطا گفتم این دعا، ز چه رو؟			زانکه خود چشم بد ازو دورست
	دست آفت بدو چگونه رسد؟			تا درو نیم دست دستورست
	ناصر دین حق، که رایت دین			تاکه در فوج اوست منصورست
	طاهربن المظفر، آنکه ظفر			بر مراد هواش مقصورست
	آنکه ملک بقاش را شب و روز		۱۰۷۵	از سواد و بیاض منشورست
	حلم او را تحمل جودی			رای او را تجلی طورست
	جرعه خنجر خلافش را			چون اجل صدهزار مخمورست
	جبر فرمانش را، که نافذ باد			چون قضا صدهزار مجبورست
	قهر او قهرمان آن عالم			که درو روزگار مقهورست
	جود او کدخدای آن کشور		۱۰۸۰	که ازو احتیاج مهجورست
	عدل او را مگو، که آمر عدل			بعد ازو هرکه هست مأمورست
	رای او نور آفتابی نه			که بتعقیب سایه مشهورست
	امر او مالک الرقابی نیست			که بملک نفاذ مفرورست
	آتش اندر تب سیاست اوست			طبع او زان همیشه محرورست
	آب را رأفت از رعایت اوست		۱۰۸۵	سعی او زان همیشه مشکورست