برگه:Anvari poems.pdf/۴۲

دیوان انوری

۱۸

 

	کاروان نفیر از دل من			بر سر راه او نفر نفرست
	شاید از زین سپس ستم نکند			که زمان وزیر دادگرست
	چون عمر عادل و محمد راد		۱۰۴۰	صدر عالی محمد عمرست
	آستان کرم نصیرالملک			کآفتاب صدور بحر و برست
	شاه تخت هنر، که روز وغا			تیغش آیینه رخ ظفرست
	گرنه از بخت او نموداریست			دیده نرگس از چه در سهرست؟
	کوه قاف، ارچه بس گران‌سنگست		۱۰۴۵	پیش حلمش چو کاه بی‌خطرست
	ای که از رشک بذل وافر تو			بحر کامل همیشه دیده‌ترست
	بهر تقویم مملکت رایت			راست مانند زیج معتبرست
	همت عالی تو قانونیست			که ازان جود معن مختصرست
	فقه دولت کلام تست مدام			چشم اقبال را بتو نظرست
	گهر عقد خاندانی، لیک			خط و لفظ تو سربسر گهرست
	عقل را با کمال بینایی		۱۰۵۰	خاک پای تو سرمه بصرست
	پیش چشمت چو خاک بی‌آبست			هرچه در گنج دهر سیم و زرست
	خیمه بر بام چرخ زد قدرت			زانکه بختت بر آستان درست
	کمر خدمت تو خواهد بست			هرکرا برمیان چو نی کمرست
	سر بدخواه دانی از چه خوشست؟			زانکه با نیزه تو سر بسرست
	سحر راحت تو بی شامست		۱۰۵۵	شام رنج عدوت بی‌سحرست
	چه کند خصم تو که غم نخورد؟			کز قضا قسم او همین قدرست
	لیک شاید بدور دولت تو			کین زمان طراوت هنرست
	نیک‌ناما، تو نیک می‌دانی			که ز بد حال من بسی بترست
	طرب افزای و رنج کاه شود			دل من کز سپهر در جگرست
	تا که در اجتماع و استقبال		۱۰۶۰	ماه چون ناچخست و چون سپرست
		ماه جاهت چو مهر تابان باد
		که حسودت چو سایه بی‌سپرست