برگه:Anvari poems.pdf/۴۱

۴۱

کتاب قصاید

 

	گر کند دست در کمر با کوه			کیست؟ کز پای تا بسر جگرست
	بگسلد روز انتقام تو چست			هرکجا بر میان او کمرست
	گر دهد خصم خواب خرگوشت		۱۰۱۵	مصلحت را بخر، که عشوه‌گرست
	چرخ داند که ریشخندست آن			نه چو آن ریش گاو و کون خرست
	یک ره این دستبرد بنمایش			تا ببیند، اگرچه کور و کرست
	که به سوراخ غور کین تو در			به مثل موش ماده‌شیر نرست
	آمدم با حدیث سیرت خویش			که نمودار مردمان سیرست
	به خدایی که در دوازده میل		۱۰۲۰	هفت پیکش همیشه در سفرست
	تختهٔ کارگاه صنعت اوست			گر سواد مه، ار بیاض خورست
	که مرا در وفای خدمت تو			نه بشب خواب و نه بروز خورست
	چمن بوستان نعت ترا			خاطرم آن درخت بارورست
	که ز مدح و ثنا و شکر و دعا			دایمش بیخ و شاخ و برگ و برست
	شعر من در جهان سمر شد، از آن		۱۰۲۵	که شعار تو در جهان سمرست
	گشته‌ام بی‌نظیر، تا که ترا			بعنایت بسوی من نظرست
	آتش عشق سیم نیست مرا			سخنم لاجرم چو آب زرست
	تا سه فرزند آخشیجان را			چار مادر، چنانکه نه پدرست
	ناگزیر زمانه باد بقات			تا ز چار و نه و سه درگذرست
	پای قدرت سپرده اوج فلک		۱۰۳۰	تا جهان را فلک لگدسپرست

در ستایش نصیرالملک محمدبن‌عمر وزیر

	گر لب لعل دلبرم شکرست			باز جزعش عقاب جان شکرست
	تا زبان یاد کرد آن لب را			کام من چون دهان نی‌شکرست
	غم او از دلم نمی‌گذرد			گرچه کار زمانه برگذرست
	عرصهٔ دل، که نیک ویرانست			غم او را همیشه مستقرست
	سیم بارم ز ابر دیده، که باز		۱۰۳۵	گرچه سنگین‌دلست سیم‌برست
	می‌بلرزم چو آفتاب در آب			من بر آن مه، که آفت جگرست
	در جهان آیتی شدست رخش			لیک از حال خویش بی‌خبرست