که در عصر طهماسب قلیخان (نادر شاه) فرماندهی لشکر را داشت چنان عنوان و شهرتی کسب کرده بود که یکی از قابلترین و رشیدترین سرداران او بشمار میرفت چون خود را بر سر سپاهی عظیم میدید چنان میپنداشت که یک شاهزاده جوان و بیتجربه که غلبه یافتن بر برادرش را مدیون او است نمیتواند او را بزیر فرمان خود در آورد ابراهیم شاه از تهدید و شهرت دشمن خود اندیشه نکرد و بیچاره نشد نخست از وفاداری سربازان خود اطمینان حاصل کرد آنگاه طریقه متزلزل کردن سربازان مدعی را دریافت همینکه تدبیرهای لازم اتخاذ گردید عزیمت نمود و در نزدیکی تبریز بملاقات سرکشان شتافت امیر اصلانخان را نیز همان تقدیر بود که عادلشاه بدبخت. پس از چند زد و خورد مختصر و سبک سربازانش او را ترک کردند دیگر تهور و شجاعت و مردانگی او را فایدهای نبخشید ناچار فرار اختیار کرد و بیکی از دوستان خود پناه برد اما دوست او نیز از ترس آنکه مبادا همدست او بشمار رود شبانه صاحب منصبان پادشاه را آگاه گردانید هنوز صبح نشده بود که سپاهیان رسیدند و او را گرفتار کردند و بهمراه برادر و پسرش به تبریز بردند پادشاه پس از خاتمه جنگ بدان شهر داخل شده بود چون اسیر را به نزدیک او حاضر ساختند از او پرسید: چرا خیانت کردی؟ و بچه امید بشورش دست زدی که آن را جز جنایت نام نتوان داد؟ و خود را به خطری چنین چرا انداختی؟) آن زندانی دلیر و متکبر تنزل باسترحام از زیردست نکرد و با آنکه بزنجیر بسته شده بود با چنان تهور و دلیری پاسخ داد که گفتی آزاد است و اسلحه بدست در برابر دشمن ایستاده است و نیز از ناسزا گفتن دریغ ننمود پادشاه سخت غضبناک شد و فرمان به خفه کردن او داد فرمان در همان لحظه بموقع اجراء گذاشته شد.
امیر اصلانخان امیر اصلانخان (در بعضی از کتب نام این شخص امیر ارسلان هم دیده شده است (عمیدالملک مجدالدوله پسر امیر قاسم خان قاجار قویونلو و خال ناصرالدین شاه و برادر صلبی مهد علیا که در ابتداء از پیشخدمتان مقرب محمدشاه بود. در سال ۱۲۶۳ هـ.ق. که ناصرالدین میرزا با سمت ولایتعهدی بحکمرانی آذربایجان بجای بهمن میرزا تعیین گردید امیر اصلانخان سمت ایشیکآقاسیباشیگری (ریاست تشریفات) ولیعهد را داشت در سال ۱۲۶۴ هـ.ق. که مردم فارس به مخالفت و بیمهری میرزا تقی خان امیرکبیر صدر اعظم نسبت به حسین خان آجودان باشی مراغهای (نظامالدوله - صاحب اختیار) والی فارس پی بردند بتحریک حاج
