قِدَم و عدم تصرّف و اصالت و سادگی و خلو از حشور و زواید از وجنات آن در کمال وضوح لایح است، این نسخه یکی از نسخ چهارگانه‌ایست (حن، هندی، دبیر خاقان، باء) که چون همه دارای همین خصوصیّات مذکوره میباشند ما آنها را اساس طبع مقدّمهٔ جامع دیوان خواجه قرار داده‌ایم و آنها را جزو طبقهٔ اوّل تحریر این مقدّمه باید محسوب داشت هم اوّلیت زمانی و هم اوّلیّت رتبه، و مابقی نسخ هفت‌گانهٔ آتی‌الذّکر را جزو طبقهٔ دوّم تحریر همان مقدّمه، یعنی جزو نسخی که از بعضی عبارات الحاقی و تصرّفات جدیده که بعدها در نسخ متأخرهٔ این مقدّمه داخل شده خالی نیستند، و اغلب نسخ خطّی جدید و جمیع نسخ چاپی ایران و هندوستان و غیره از همین طبقهٔ اخیراند،
دوازدهم نسخهٔ هندی،– و آن نسخه‌ایست متعلّق بآقای دکتر غنی و بخطّ شکسته نستعلیق نسبةً جدید و بی‌تاریخ است و ظاهراً در اواخر قرن دوازهم یا اوایل سیزدهم باید کتابت شده باشد و دارای مقدّمه و قصاید هر دو است در ابتدای کتاب، و با اینکه نسخه نسبةً جدید است معذلک مانند نسخهٔ سابق بسیار
مصحّح و مضبوط و خالی از حشو و زواید و الحاقیّات متأخّرین است و بکلّی
