«ملک القرّاء» که کاتب در حقّ او استعمال کرده بنحو وضوح معلوم میشود که خواجه از معاریف قرّاء عصر خود محسوب میشده و بهمین سمَت مخصوصاً در زمان خود مشهور بوده و این بیت او که گوید: عشقت رسد بفریاد گر خود بسان حافظ قرآن ز بر بخوانی با چارده روایت و امثال این بیت که در دیوان او فراوان است بکلّی در حقّ او صادق و بهیچوجه اینگونه تصریحات او از قبیل اغراق و مبالغهٔ شاعرانه نبوده و تخلّص «حافظ» (یعنی حافظ قرآن) بکلّی اسم بامسمّی و صفت بارزهٔ او بوده است،
نسخهٔ نخ از حیث صحّت و سقم متوسّط و ازین حیث آنرا در طبقهٔ دوّم بعد از نسخهٔ خ باید محسوب داشت با وجود آنکه خود آن نسخه نیز چنانکه گذشت از این لحاظ بکلّی در درجهٔ اوّل و سرمشق نسخ دیگر نبود، ولی از حیث خلو از حشو و زواید و اشعار الحاقی این نسخه تقریباً بعینه و بدون کم و زیاد مانند سه نسخهٔ دیگر اساس این طبع یعنی خ ر ق میباشد و عدّهٔ غزلهای آن که چنانکه گذشت ۴۹۵ غزل است نیز قرینهٔ واضحی بر صحّت این مطلب است،
این نسخه نیز نه قصاید و نه مقدمهٔ جامع دیوان حافظ هیچکدام را ندارد،
