این برگ همسنجی شدهاست.
ز
| آنکه رخسار ترا رنگ گل و نسرین داد | ۷۶ |
| آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند | ۱۲۹ |
| آن یار کزو خانهٔ ما جای پری بود | ۱۴۶ |
| ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید | ۱۶۲ |
| از دیده خون دل همه بر روی ما رود | ۱۴۹ |
| از سر کوی تو هر کو بملالت برود | ۱۵۰ |
| اگر آن طایر قدسی ز درم باز آید | ۱۵۹ |
| اگر ببادهٔ مشکین دلم کشد شاید | ۱۵۵ |
| اگر روم ز پیش فتنها بر انگیزد | ۱۰۶ |
| اگر نه باده غم دل زیاد ما ببرد | ۸۸ |
| ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیث قند | ۱۲۲ |
| بآب روشن می عارفی طهارت کرد | ۹۰ |
| بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایبان دارد | ۸۱ |
| بحسن و خلق و وفا کس بیار ما نرسد | ۱۰۶ |
| بخت از دهان دوست نشانم نمیدهد | ۱۵۵ |
| بر سر آنم که گر ز دست برآید | ۱۵۷ |
| بسّر جام جم آنگه نظر توانی کرد | ۶۷ |
| بعد ازین دست من و دامن آن سرو بلند | ۱۲۳ |
| بکوی میکده یارب سحر چه مشغله بود | ۱۴۶ |
| بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد | ۹۱ |
| بنفشه دوش بگل گفت و خوش نشانی داد | ۱۳۷ |
| بود آیا که در میکدهها بگشایند | ۱۳۷ |
| بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید | ۱۶۴ |
| بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد | ۸۹ |
| بیا که رایت منصور پادشاه رسید | ۱۶۳ |
| پیرانه سرم عشق جوانی بسر افتاد | ۷۵ |
| پیش ازینت بیش ازین اندیشهٔ عشّاق بود | ۱۴۰ |
| تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود | ۱۳۹ |
