برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۴۸۸

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۳۵۸
  بیا ساقی آن آب اندیشه‌سوز که گر شیر نوشد شود بیشه‌سوز  
  بده تا روم بر فلک شیر گیر بهم بر زنم دام این گرگ پیر  
  بیا ساقی آن می که حور بهشت عبیر ملایک در آن مَیْ سرشت  
  بده تا بخوری در آتش کنم مشام خرد تا ابد خوش کنم  
  بده ساقی آن می که شاهی دهد بپاکیّ او دل گواهی دهد  
  میم ده مگر گردم از عیب پاک بر آرم بعشرت سری زین مغاک  
  چو شد باغ روحانیان مسکنم در اینجا چرا تخته‌بند تنم  
  شرابم ده و روی دولت ببین خرابم کن و گنج حکمت ببین  
  من آنم که چون جام گیرم بدست ببینم در آن آینه هر چه هست  
  بمستی دم پادشاهی زنم دم خسروی در گدائی زنم  
  بمستی توان درّ اسرار سفت که در بیخودی راز نتوان نهفت  
  که حافظ چو مستانه سازد سرود ز چرخش دهد زهره آواز رود  
  مغنّی کجائی بگلبانگ رود بیاد آور آن خسروانی سرود  
  که تا وجد را کارسازی کنم برقص آیم و خرقه‌بازی کنم