این برگ هم‌سنجی شده‌است.
مح
غزل ۱۷: سوز دل بین که ز بس آتش اشکم چون شمع دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت، و صواب بطبق عموم نسخ دیگر چنین است: سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع.
غزل ۴۵: نه من ز بی‌عملی در جهان ملولم و بس ملامت علما هم ز علم بی‌عمل است، و صواب بطبق عموم نسخ دیگر و نیز بقرینه «ملولم» در مصراع اوّل «ملالت» است بجای «ملامت».
غزل ۵۱: بندهٔ طالع خویشم که درین قحط وفا عشق آن لولی سرمست خریدار منست، و صواب بطبق عموم نسخ دیگر «لولی سرمست» است
غزل ۵۲: حافظ از قصّهٔ پرویز دگر قصّه مخوان که لبش جرعه‌کش خسرو شیرین منست، و صواب بطبق سایر نسخ بدون استثنا: «حافظ از حشمت پرویز دگر قصّه مخوان» است.
غزل ۵۷: روی خوبست و کمال هنر و دانش پاک لاجرم همّت پاکان دو عالم با اوست، و صواب بطبق عموم نسخ دیگر «دامن پاک» است بجای «دانش پاک» و دانش غلط فاحش است.
