برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۴۴۱

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۳۱۱
  باختیارت اگر صد هزار تیر جفاست بقصد جان من خسته در کمان داری  
  بکش جفای رقیبان مدام و جور حسود که سهل باشد اگر یار مهربان داری  
  بوصل دوست گرت دست میدهد یکدم برو که هر چه مرادست در جهان داری  
  چو گل بدامن ازین باغ می‌بری حافظ  
  چه غم ز ناله و فریاد باغبان داری  
۴۴۶  صبا تو نکهت آن زلف مشکبو داری بیادگار بمانی که بوی او داری  ۴۷۳
  دلم که گوهر اسرار حسن و عشق دروست توان بدست تو دادن گرش نکو داری  
  در آن شمایل مطبوع هیچ نتوان گفت جز این قدر که رقیبان تندخو داری  
  نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد که گوش و هوش بمرغان هرزه‌گو داری  
  بجرعهٔ تو سرم مست گشت نوشت باد خود از کدام خمست اینکه در سبو داری  
  بسرکشیّ خود ای سرو جویبار مناز که گر بدو رسی از شرم سر فرو داری  
  دم از ممالک خوبی چو آفتاب زدن ترا رسد که غلامان ماهرو داری  
  قبای حسن‌فروشی ترا برازد و بس که همچو گل همه آیین رنگ و بو داری  
  ز کُنج صومعه حافظ مجوی گوهر عشق قدم برون نه اگر میل جست و جو داری