که خود ایشان در سنهٔ ۱۳۰۶ شمسی از روی همین نسخه در طهران انجام داده‌اند و حقّ عظیمی ازین بابت بر گردن جمیع ایرانیان عموماً و هواخوان بیحدّ و مرّ خواجه خصوصاً ایجاب نموده‌اند، این نسخه نفیس را آقای خلخالی با کمال وسعت صدر مرحمت نموده قریب مدّت یکسال تمام در اوقات تهیّهٔ متن حاضر بما بعنوان امانت سپردند و ما در اینجا عیناً نهایت درجهٔ تشکّر صمیمی قلبی خود را خدمت ایشان اظهار میداریم، این نسخه بخطّ نستعلیق خوش و بقطع ۱۹ سانتیمتر طول در ۱۱ سانتیمتر عرض است[۱] و دیوان کامل تمامی است از خواجه ولی فقط مانند اکثر نسخ قدیمه دارای غزلیّات خواجه است و بس و قصاید و مقدّمهٔ جامع دیوان هیچکدام را ندارد، و عدّهٔ غزلیّات آن چنانکه سابق نیز اشاره بدان شد چهارصد و نود و پنج غزل است (بحذف یک غزل مکرّر شمارهٔ ۳۶۵)، تاریخ کتابت این نسخه صریحاً با کلمات تامّه نه
با ارقام هندسی سنهٔ هشتصد و بیست و هفت است یعنی فقط سی و پنج سال
- ↑ عکس دو صفحه ازین نسخه که قدری کوچکتر از اصل برداشته شده یکی در آخر مقدّمهٔ چاپ آقای خلخالی و دیگری در مقابل ص ۲۷۵ از همان چاپ مندرج است ملاحظه شود، و نیز عکس صفحه دیگری از این نسخه که اندکی بزرگتر از قطع اصل است در اوایل کتاب حافظ نامه از تألیفات خود آقای خلخالی که در همین ماههای اخیر منتشر کرده‌اند مندرج است،
