برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۴۱۸

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۲۸۸
  منم که بی تو نفس میکشم زهی خجلت مگر تو عفو کنی ور نه چیست عذر گناه  
  ز دوستان تو آموخت در طریقت مهر سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه  
  بعشق روی تو روزی که از جهان بروم ز تربتم بدمد سرخ گل بجای گیاه  
  مده بخاطر نازک ملالت از من زود[۱]  
  که حافظ تو خود این لحظه گفت بسم الله  
۴۱۷  عیشم مدامست از لعل دلخواه کارم بکامست الحمدلله  ۴۲۴
  ای بخت سرکش تنگش ببر کش گه جام زر کش گه لعل دلخواه  
  ما را برندی[۲] افسانه کردند پیران جاهل شیخان گمراه  
  از دست زاهد کردیم توبه وز فعل عابد استغفرالله  
  جانا چه گویم شرح فراقت چشمی و صد نم جانیّ و صد آه  
  کافر مبیناد این غم که دیدست از قامتت سرو از عارضت ماه  
  شوق لبت برد از یاد حافظ  
  درس شبانه ورد سحرگاه  
  1. چنین است در م س ی و سودی، نخ ق: ره، خ: دور (?).
  2. بعضی نسخ: بمستی، ق: بتشنیع.